Job 9
1 Då tok Job til ords og sa:
2 Ja, eg veit at det er som de seier: Korleis kan eit menneske ¬ha rett mot Gud?
3 Vil det føra sak mot han, kan det ikkje svara eitt ord ¬til tusen.
4 Djup er hans visdom ¬og stor hans styrke. Kven kan trassa han ¬og sleppa vel ifrå det?
5 Han flytter fjell ¬før nokon veit av det, han velter dei i sin vreide.
6 Han rister jorda ut av lage, så søylene hennar skjelv.
7 Han byd sola at ho ikkje ¬skal skina, og set segl for stjernene.
8 Åleine spente han himmelen ut og skrid fram ¬over havsens bylgjer.
9 Han skapte Løva og Orion, Sjustjerna og stjernebileta ¬på sørhimmelen.
10 Ja, han gjer storverk ¬som ingen kan granska, og under som ingen kan telja.
11 Når han går framom meg, ¬ser eg han ikkje; når han fer framom, ¬merkar eg det ikkje.
12 Kven kan hindra han ¬når han grip si fengd? Kven kan seia til han: ¬«Kva er det du gjer?»
13 Gud held ikkje att sin vreide, jamvel Rahabs hjelparar ¬laut bøya seg for han.
14 Korleis skulle eg kunna svara og velja mine ord ¬når eg talar med han?
15 Eg kunne ikkje svara ¬om eg hadde rett, men laut nok be min domar ¬om nåde.
16 Og gav han meg svar ¬når eg ropa, kunne eg ikkje tru ¬at han hadde høyrt meg.
17 Han ville knusa meg i stormen og utan grunn gje meg ¬mange sår.
18 Han lét meg ikkje dra pusten, men fylte meg med liding.
19 Er det tale om styrke, ¬så har han den, og om rett, kan han seia: ¬«Kven stemner meg?»
20 Om eg har rett, ¬må eg rekna meg for skuldig, og er eg skuldlaus, ¬dømer han meg.
21 Skuldlaus er eg, ¬men likesæl om livet, eg bryr meg ikkje om å leva.
22 Det kan vera det same! ¬Difor seier eg: Skuldlaus eller skuldig ¬– han tyner begge.
23 Kjem det ein flaum ¬som brått valdar død, så spottar han når ein skuldlaus misser motet.
24 Jorda er gjeven ¬i nidingars hand, Gud stengjer synet ¬for dei som styrer. Er det ikkje han som gjer det, ¬kven då?
25 Mine dagar går snøggare ¬enn nokon kan springa, dei flyr av stad ¬og ser ikkje lukke.
26 Dei fer sin veg som sevbåtar, som ei ørn når ho slår ned ¬på si fengd.
27 Seier eg: ¬«No vil eg gløyma mi sorg, eg vil skifta mine og vera glad,»
28 då gruar eg for alle mine plager, eg veit at du ikkje ¬dømer meg fri.
29 Må eg stå der skuldig, kvifor strevar eg då til fåfengs?
30 Om eg vaska meg i snøvatn og gjorde hendene reine i lut,
31 straks ville du dukka meg ¬i ei grøft, så kleda mine stygdest ved meg.
32 Han er då ikkje ein mann ¬som eg, så eg kan gje han svar og gå for retten saman med han.
33 Det er ingen skilsdomar som kan leggja handa ¬på oss begge og avgjera saka mellom oss.
34 Å, om Gud tok bort riset, så redsla for han ¬ikkje skræmde meg!
35 Då skulle eg tala utan å reddast; for eg veit ¬at det har eg ikkje grunn til.