Job 30
1 No ler dei åt meg, dei som er yngre av år ¬enn eg. Deira fedrar akta eg så lite at eg ikkje sette dei mellom mine gjætarhundar.
2 Har dei slik styrke i hendene at dei kan vera til hjelp for meg? Dei har då mist ¬si manndomskraft.
3 Uttærte av naud og svolt går dei og gneg på turre moar som alt i går ¬var aude og snaue.
4 Under buskane ¬plukkar dei melde, dei et røter av gyvelbusken.
5 Utstøytte er dei ¬frå samfunn med menneske, folk ropar etter dei ¬som etter ein tjuv.
6 Dei må halda til i ville kløfter og bu i holer i jord og berg.
7 Dei skrik mellom buskane og klyngjer seg saman ¬mellom høge tistlar,
8 utskot og ærelause folk, som er drivne frå landet.
9 No syng dei spotteviser ¬om meg, eg har vorte eit utnemne for dei.
10 Dei styggjest ved meg ¬og held seg borte, dei blygjest ikkje ¬ved å spytta på meg.
11 Gud har gjort min bogestreng ¬slakk, han har audmykt meg; difor tøymer dei seg ikkje når dei møter meg.
12 Deira avkom har reist seg ¬på høgre sida og spenner føtene under meg, dei banar seg veg ¬og vil skada meg.
13 Dei bryt opp mine stigar og gjer det dei kan ¬for å tyna meg, endå ingen hjelper dei.
14 Dei kjem ¬som gjennom ei vid rivne, mellom ruinar velt dei fram.
15 Redsler har kome over meg, mi ære vert bortsopt ¬som av vinden, mi hjelp kverv som ei sky.
16 No er mi livskraft borte, vonde dagar må eg smaka.
17 Om natta vert mine bein ¬gjennombora, og min verk stilnar ikkje.
18 Gud tek tak i min klednad ¬med kraft og snører han om meg ¬som ein skjortekrage.
19 Han har støytt meg ned i søla, eg har vorte ¬som mold og oske.
20 Eg ropar til deg, ¬men du svarar ikkje; eg står der, ¬og du berre ser på meg.
21 Du har vendt deg bort ¬og er nådelaus mot meg, du strider mot meg ¬med veldig hand.
22 Du lyfter meg opp i stormen, eg fer av stad og går til grunne medan stormen rasar.
23 Eg veit at du fører meg ¬til dødsriket, til staden ¬der alle levande samlast.
24 Men retter ikkje mennesket ¬ut si hand når allting sig i røys? Ropar det ikkje om hjelp ¬i ulukka?
25 Eg gret då over dei ¬som hadde tunge dagar, og viste medkjensle ¬med dei fattige.
26 Eg vona på lukke, ¬men ulukka kom, eg venta på ljos, ¬men det vart mørker.
27 Det brusar i meg, ¬eg får ikkje ro; ulukkedagar har møtt meg.
28 Eg går og syrgjer, ¬det er ikkje sol; eg reiser meg i samlinga ¬og ropar om hjelp.
29 No er eg ein bror av sjakalar, med strutsar held eg lag.
30 Skinnet på min kropp er svart, og beina brenn av hete.
31 Mitt lyrespel lyder ¬som syrgjesongar og fløytetonen ¬som gråt og klage.