Bible

1 Ei ulukke har eg sett ¬under sola, ho kviler tungt på menneska: 2 Det hender ¬at Gud gjev ein mann både rikdom og gods og ære, så han ikkje vantar noko av alt det han ynskjer seg. Men Gud lèt han ikkje nyta ¬godt av det, ein framand et det opp. Det er meiningslaust, ¬beiskt og vondt. 3 Ein mann kan få hundre born og leva i mange år. Men har han ikkje glede ¬av alt det gode, kor lenge han lever, og får han heller ikkje ¬ei grav, då vil eg seia: «Eit ufullbore foster ¬er betre fare enn han.» 4 For det kjem livlaust ¬til verda, i mørker går det bort, og i mørker ¬får det namnet sitt løynt. 5 Det har ikkje sett dagsens ljos og kjenner ikkje sola. Likevel kviler det betre ¬enn han, 6 om han så hadde levt i to gonger tusen år, men ikkje fått røyna lukka. Fer ikkje alle til same staden? 7 Mennesket strevar berre ¬for maten, men det får aldri ¬stetta sin trong. 8 Kva føremon ¬har den vise framfor dåren? Kva hjelper det ein stakkar ¬å vita korleis han skal ferdast ¬i livet? 9 Det er betre å sjå ¬på det ein har, enn å gå der ¬med hug på noko anna. Det òg er fåfengd ¬og jag etter vind. 10 Alt som er til, er nemnt med namn ¬for lenge sidan; og det er føreåt kjent ¬kva eit menneske skal verta. Ingen kan føra sak mot den som er sterkare ¬enn han sjølv. 11 For di fleire ord, ¬di større fåfengd, og kva gagn har mennesket ¬av det? 12 Ja, kven veit kva som er best for menneska her i livet, alle dei fåfengde dagane dei lever som ein skugge? Kven kan fortelja menneska kva som skal henda etter dei ¬under sola?