Romans 2
1 Andaje je i papërgjegjurë, o njeri, cilido je ti që gjukon, sepse tek gjukon tjetërinë, dëmëton vetëhenë tënde, se ti që gjukon, të tilatë bën.
2 Ndashti na e dimë që është gjuqi i Perndisë, sikundr’ ësht’ e vërteta kondr’ ature që bëjënë të tilatë.
3 E mëndone ti këtë, o njeri, që gjukon ata që bëjënë të tilatë, e që bën ato vetë, se do të shpëtoç tij nga gjuqi i Perndisë?
4 A ksenderon të mirat’ e shuma t’asaj, e durimnë, e të prituritë, e nuk’ e di që të butët’ e Perndisë të heq tij ndë metani?
5 Ma ti me zëmërënë tënde të pakthierënë, e me kokënë tënde të rëndë, mbëjedh mbë vetëhe tënde urgji ndë ditë t’urgjisë e kur do të çfaqetë gjuqi i drejtë i Perndisë.
6 Që ai do të apë nde cilido sikundrë ka punuarë.
7 Mb’ata që me durim tek bëijnë punët’ e mira, kërkoijnë lëvdim e nder e të pavdekurë (do t’apë) jetë të pasosurë.
8 Mb’ata që janë të egrë e nukë unjenë ndë të vërtetë, po unjenë ndë të shtrëmbërë, do të jetë të zëmëruarë edhe urgji.
9 Guxim edhe shtrëngim mbë çdo Shpirt t’atij njeriut që bën të keqenë, Çifut, e pastaje Elin.
10 E lëvdim e nder edhe paq mbë cilinëdo që bën të mirënë, mbë Çifutnë protoparë, e pastaje mbë Elinë.
11 Sepse përpara Perndisë s’është të zgjedhurë të madhit a të vogëlit.
12 Sepse gjith’ ata që fëjienë pa nom, do të humbasënë pa nom; e gjith’ ata që fëjienë kur qe nom, nga nomi do të dëmëtonenë.
13 (Sepse jo ata që ndiejnë nomnë janë të drejtë përpara Perndisë, po ata që bëjënë sikundrë shkruan nomi do të bënenë të drejtë.
14 Sepse kur filit’ e tjera që s’kanë nom, bëjënë vetiut punët’ e nomit, këta ndonëse s’kanë nom, janë nom ndë vetëhe të ture.
15 Këta dëftojënë punën’ e nomit shkruarë ndë zëmëra të ture, sepse dëfton fiqiri i ture, e llogjismot’ e ture shajënë njeri-jatërinë, a edhe përgjegjenë).
16 Mb’atë ditë kur do të gjukojë Perndia të fshehurat’ e njerëzet, me anë të Iisu Hristoit, sikundrë është Ungjilli im.
17 E nd’është që ti quhe Iudheo, e prëhe mbë nom, e mburre mbë Perndinë.
18 E njeh thelimën’ e saj, e je dhidhaksurë nga nomi e shquan atë që të vëjen.
19 E ke vetëhenë tënde se u dëfton udhënë të verbëret, e je drit’ e ature që janë nd’erësirë,
20 Shkallë të së marrëvet, dhaskal të foshnjëvet, e ai që ke faqenë të së njohurit e të vërtetësë ndë nom.
21 Ti adha që mpson tjatërinë, nukë mpson vetëhenë tënde? Ti që dhidhaks të mos vjedhënë, vjedh?
22 Ti që thua: mos kurvëroni, kurvëron? Ti që ke Idhollatë për të ndjeta, bën Ierosili?
23 Ti që mbure ndë nom, ksenderon Perndinë me të shkelturë të nomit?
24 Se ëmër i Perndisë për sebep tuaj shahetë ndë të tjeratë filira, sikundr’ është shkruarë.
25 Sepse peritomia vëjen ndë bëfç ato që thotë nomi. E ndë qofç prishës i nomit, të prerëtë tat bënetë të paprerë.
26 Nd’është dha që një i paprerë ruan porsit’ e nomit, nukë do të jetë kij i papreri posi një i prerë?
27 E kij që është i paprerë që nga të lerët’ e tij, tuke ruajturë nomnë, do të gjukojë tij që me grammë e me gjithë të prerë shkel nomnë?
28 Sepse jo ai që duketë përjashta ësht’ Iudheo, as të prerëtë ësht’ ata që duketë ndë kurm.
29 Po Iudheo ësht’ ai që është i tillë ndë të fshehurë. E të prerëtë është të prerit’ e zëmërësë që është ndë Shpirt, e jo ndë grammë. Këta të prerë ka nder jo mbanë njerëzet, po mbanë Perndisë.