Psalms 78
1 Himn i Asafit. Vër re, o populli im, ligjin tim, mba vesh fjalët e gojës sime.
2 Gojën do të hap e do të flas me shëmbëlltyra, do të tregoj të fshehta nga e shkuara.
3 I kemi dëgjuar e i kemi ditur, etërit tanë na i kanë treguar.
4 Nuk do t'ua mbajmë të fshehta bijve të tyre, brezit të ardhshëm do t'ua tregojmë, veprat e lavdishme dhe fuqinë e Zotit, mrekullitë që ai bëri.
5 Ai vendosi një dëshmi për Jakobin, caktoi një ligj në Izrael. Etërve tanë u urdhëroi, që bijve të tyre t'ua shpallin,
6 që t'i njohë edhe breznia e ardhshme, bashkë me fëmijët që do të lindin. E kur të rriten edhe ata, bijve të vet do t'ua tregojnë,
7 që shpresën ta vënë te Perëndia, që veprat e Perëndisë mos t'i harrojnë e urdhërimet e tij t'i mbajnë,
8 që të mos bëhen si etërit e tyre, një brez kokëfortë e kryengritës, një brez me zemër të luhatur e me shpirt të pabesë ndaj Perëndisë.
9 Bijtë e Efraimit, harkëtarë të zotë, ditën e betejës shpinën kthyen.
10 Nuk e mbajtën besëlidhjen e Perëndisë, nuk deshën të ecnin sipas ligjit të tij.
11 I harruan veprat e tij dhe mrekullitë që u kishte dëftyer.
12 Në sy të etërve të tyre bëri mrekulli, në tokën e Egjiptit, në fushën e Coanit.
13 E ndau detin e i kaloi përmes, ujërat i ndali e i bëri pirg.
14 Ditën u printe me një re, gjithë natën me dritë flakëruese.
15 Në shkretëtirë çau shkëmbinj, u dha të pinë si nga burimet e thella.
16 Përrenj nxori prej shkëmbit, ujërat i bëri të rrjedhin si lumenj.
17 Por ata vazhduan të mëkatojnë kundër tij, në vend të shkretë ngritën krye kundër të Tejlartit.
18 Në zemrat e tyre e tunduan Perëndinë, kërkuan ushqim siç ua kishte ënda.
19 Kundër Perëndisë folën e thanë: «A mundet Perëndia të shtrojë tryezë në mes të shkretëtirës?
20 Ja, ai goditi shkëmbin e ujërat gëluan dhe si përrenj vërshuan. Por, a mundet t'i japë edhe bukë e mish t'i gatitë popullit të vet?».
21 I dëgjoi Zoti e fort u zemërua, zjarri u ndez kundër Jakobit, zemërimi vloi kundër Izraelit,
22 se nuk besuan në Perëndinë e as shpresuan në shpëtimin e tij.
23 Por ai urdhëroi retë prej së larti, dyert e qiellit i hapi.
24 Si shi ua dërgoi manën për ushqim e grurë prej qiellit u dha.
25 Çdonjëri hëngri bukë engjëjsh, u dha ushqim sa u ngopën.
26 Në qiell ngriti erën e lindjes, me pushtetin e tij bëri të fryjë shiroku.
27 Bëri të bjerë mish mbi ta si pluhuri, shpendët fluturues si rëra e detit.
28 I bëri të bien mes fushimit të tyre, rreth e rrotull tendave të tyre.
29 Hëngrën e mirë u ngopën, çka donin ua dha.
30 Ende nuk ishin ngopur mirë e ushqimin e kishin në gojë,
31 kur zemërimi i Perëndisë u ndez kundër tyre. Më të fortët prej tyre i vrau, të rinjtë e Izraelit i plandosi.
32 E megjithatë mëkatuan sërish dhe në mrekullitë e tij nuk besuan.
33 Ditët e tyre u përfunduan në kotësi, vitet e tyre patën fund të tmerrshëm.
34 Kur i vriste, atëherë e kërkonin, ktheheshin dhe Perëndinë dëshironin.
35 Kujtoheshin se Perëndia ishte shkëmbi i tyre, Perëndia, i Tejlarti, shpenguesi i tyre.
36 Por, me gojë e mashtronin, me gjuhën e tyre i thoshin rrena.
37 Zemra e tyre nuk ishte përherë me të, besëlidhjes së tij nuk i qëndruan besnikë.
38 Por ai është i dhembshur e paudhësinë ua falte. Nuk i shkatërronte, zemërimin shpesh e ndalte dhe furinë e tij nuk e linte të flakëronte.
39 Kujtohej se ishin prej mishi, si era që shkon e më nuk kthehet.
40 Sa herë iu ngritën kundër në shkretëtirë! Sa herë e hidhëruan në vend të shkretë!
41 Ktheheshin dhe prapë e tundonin Perëndinë, e trishtonin të shenjtin e Izraelit.
42 Nuk u kujtohej më dora e tij e fuqishme, dita kur i çliroi prej armikut:
43 shenjat, që kishte bërë në Egjipt, veprat e mrekullueshme në fushën e Coanit.
44 Lumenjtë e armikut i kishte kthyer në gjak, edhe rrjedhat e ujit, që të mos pinin më.
45 U dërgoi mori grethash, që t'i thumbonin, bretkosa, që t'i shkatërronin.
46 Të korrat e tyre ua dha krimbave, karkalecave mundin e tyre.
47 Vreshtat ua rrënoi me breshër, pemët e fikut me brymë.
48 Me breshër ua goditi edhe bagëtinë, me rrufe, gjënë e gjallë.
49 Dërgoi mbi ta flakën e zemërimit të tij, furinë, mërinë e fatkeqësinë; u dërgoi engjëj të këqij.
50 I hapi udhë zemërimit të tij, jetën prej vdekjes nuk ua kurseu, por i la në dorë të murtajës.
51 Shfarosi çdo të parëlindur në Egjipt, frytin e parë të fuqisë së tyre në tendat e Kamit.
52 Si dhentë e ngriti prej andej popullin e tij, u priu në shkretëtirë porsi grigjës.
53 I udhëhoqi me kujdes e frikë nuk patën, armiqtë e tyre i mbuloi deti.
54 I çoi në vendin e tij të shenjtë, në malin, që kishte fituar e djathta e tij.
55 Dëboi kombe para tyre e tokën ua ndau me short për trashëgim. Fiset e Izraelit i vuri të banojnë nëpër tendat e tyre.
56 Por ata e tunduan përsëri, ngritën krye kundër Perëndisë, të Tejlartit, e dëshmitë e tij nuk i mbajtën.
57 U shmangën e, si etërit e tyre, të pabesë u treguan, si harku i shtrembër, ata dredhuan.
58 Me faltoret në vende të larta e bënë të zemërohet, me idhujt e gdhendur ia ndezën furinë.
59 E dëgjoi Perëndia e flakë u ndez, rëndë e përçmoi Izraelin.
60 E braktisi tendën e Shilohut, banesën, që kishte ngritur mes njerëzve.
61 Forcën e tij e la të bjerë në robëri, lavdinë e tij në duart e armikut.
62 Popullin e tij ia dorëzoi shpatës, kundër trashëgimisë së vet flakë u ndez.
63 Djelmoshat e tyre i përpiu zjarri, vashave nuk u kënduan.
64 Priftërinjtë e tyre ranë prej shpatës, vejushat nuk i vajtuan.
65 E u ngrit Zoti, si prej gjumit, si luftëtari trim, kur e kap vera.
66 Pas shpine u ra armiqve, me turp të përjetshëm i mbuloi.
67 Poshtë e hodhi tendën e Jozefit, fisin e Efraimit nuk e zgjodhi.
68 Zgjodhi fisin e Judës, malin e Sionit, që fort e deshi.
69 Të lartë shumë e ndërtoi shenjtëroren, ashtu si tokën, e themeloi në amshim.
70 E zgjodhi Davidin, shërbëtorin e tij, prej tufave të dhenve e mori.
71 E mori prej deleve që mëndnin, për të kullotur Jakobin, popullin e tij, dhe Izraelin, trashëgiminë e tij.
72 Me zemër të pastër i udhëhoqi, me duar të afta u priu.