Lamentations 4
1 Ari u zymtua, u tjetërsua ari i pastër. U përhapën gurët e shenjtë në krye të çdo rruge.
2 Bijtë e çmuar të Sionit, që peshohen me ar, seç i panë si enë balte, vepër e duarve të poçarit!
3 Gati janë edhe çakejtë t'u japin gji e t'i mëkojnë të vegjlit e vet, por bija e popullit tim u egërsua si struci në shkretëtirë.
4 Deri edhe foshnjës prej etjes i ngjitet gjuha pas qiellze. Fëmijët lypin bukë, por s'ka kush t'ua japë.
5 Humbin udhës ata që hanin mirë. Ata që visheshin me purpur rrëmojnë në mbeturina.
6 Vërtet u shtua faji i bijës së popullit tim, më shumë se mëkati i Sodomës, që u përmbys njëherësh pa i vënë dorë askush.
7 Zotërinjtë e saj shkëlqenin më shumë se bora, ishin më të bardhë se qumështi, e kishin trupin më të kuq se koralet, pamjen si të safirit.
8 Hijen e kanë më të zezë se thëngjillin, nuk njihen rrugës. U është ngjitur lëkura në eshtra, u është tharë si druri.
9 Të therurit prej shpatës janë më mirë se të vdekurit nga uria që fishken se u mungojnë prodhimet e tokës.
10 Janë bërë ushqim për ta, kur u rrënua bija e popullit tim, fëmijët që gratë e dhimbshme me duart e veta i gatuan.
11 Krejt zemërimin e vet e zbrazi Zoti, e derdhi furinë e vet. I vuri zjarrin Sionit, e përpiu me themel.
12 Lehtë nuk e besojnë mbretërit e tokës as banorët e botës, se ngucësi e armiku i kapërcyen portat e Jerusalemit,
13 me mëkatet e profetëve e me ligësitë e priftërinjve që derdhën mes tij gjak të pafajshëm.
14 Ngarendnin udhëve verbërisht, fëlliqur me gjak, aq sa as petkat nuk ua preknin dot.
15 «Sprapsuni! Ndyrësi!», u bërtitnin. «Sprapsuni! Sprapsuni! Mos prekni!». Prandaj, ikën e u endën, aq sa ndër kombe thanë: «Nuk duhet të qëndrojnë më gjatë!».
16 Fytyra e Zotit i përzuri, ai nuk ua hedh më sytë, priftërinjtë nuk u nderuan, pleqtë nuk u përfillën.
17 Amullia i zuri sytë tanë, duke këqyrur më kot për ndihmë. Këqyrnim për ndonjë komb që s'na shpëtonte dot.
18 Cytnin hapat tanë, që të mos ecnim shesheve tona. Na u afrua fundi! Na u sosën ditët, se na erdhi fundi.
19 Këmbëshpejtë ishin përndjekësit tanë, më të shpejtë se shqiponjat në qiell. Nëpër male na ndoqën, pritë na vunë në shkretëtirë.
20 Ra në gropat e tyre i vajosuri i Zotit, ai që na mbushte me frymë, ai për të cilin thoshim: «Nën hijen e tij do të jetojmë ndër kombe».
21 Sa jetojnë në tokën e Ucit, të gëzojnë e të ngazëllejnë me bijën e Edomit, por kupa do të kalojë edhe nga ti, do të dehesh e do të dalësh cullak.
22 T'u shlye dënimi, bija e Sionit, ai nuk do ta zgjasë mërgimin tënd, por do ta ndëshkojë fajësinë tënde, o bijë e Edomit, do t'i zbulojë mëkatet e tua.