Job 5
1 «Thirr, pra! A ka kush të përgjigjet? Kujt do t'i drejtohesh, ndër të shenjtë?
2 Të marrin e ther mëria e të pamendin smira e vret.
3 Pashë tek zinte rrënjë i marri, por fill ia mallkova banesën.
4 Bijtë e tij nuk kanë shpëtim, i shkelin para të gjithëve e s'ka kush i liron.
5 Të korrat ia ha i urituri, edhe në dhënçin ferra. Të babëziturit ia rrëmbejnë katandinë.
6 Jo, lëngata nuk mbin nga pluhuri, e as pikëllimi nuk mbin prej dheut,
7 por për t'u pikëlluar ka lindur njeriu, sikurse shkëndijat për të fluturuar lart.
8 Por unë do të kërkoja Perëndinë e Perëndisë do t'ia shtroja çështjen.
9 Ai bën vepra madhështore e të pashqyrtueshme, bën mrekulli të panumërueshme.
10 Ai e hedh shiun mbi dhe e ujin e lëshon mbi ara.
11 Ai i lartëson të përulurit e vajtorët i ngre të sigurt.
12 I zhbën shestimet e tinëzarëve e duart e tyre nuk sjellin mbarësi.
13 I zë të urtët në tinëzinë e tyre e synimet e dinakëve shemben shpejt.
14 Gjatë ditës hasin në errësirë, në mesditë kuturisin si nëpër natë.
15 Por ai e shpëton nevojtarin nga shpata e gojës së tyre e nga dora e të fortëve.
16 Ka shpresë për të vobektin, padrejtësisë i mbyllet goja.
17 Pra, lum njeriu, që Perëndia e qorton! Mos e përçmo mësimin e të gjithëpushtetshmit,
18 se ai lëndon, por e lidh plagën, godet, por me dorën e vet shëron.
19 Të liron nga gjashtë mundime dhe lëngata e shtatë nuk do të të bjerë.
20 Kur të bjerë zija e bukës, të shpëton nga vdekja e nga tehu i shpatës në betejë.
21 Do të strehohesh nga fshikullimi i gjuhës e, në ardhtë rrënimi, nuk do të druash.
22 Do të tallesh me shkretimin e me urinë, nuk do të trembesh nga egërsirat e dheut.
23 Do të lidhësh besë me gurët e arës dhe egërsirat paqe do të kenë me ty.
24 Do ta shohësh se tenda jote është e sigurt, do të qëmtosh pronën e asgjë s'do të mungojë.
25 Do ta shikosh si do të të shtohet fara e pinjojtë e tu si bari i dheut.
26 Do të hysh në varr i mbajtur e i fortë, si kalliri i pjekur në kohën e vet.
27 Ja, këtë gjë e hetuam dhe ashtu është. Dëgjoje, që ta dish për vete».