Job 37
1 «Për këtë më dridhet zemra e më del nga vendi.
2 Dëgjojeni, dëgjojeni krismën e zërit të tij, buçimën që del nga goja e tij.
3 Nën qiellin mbarë e lëshon e vetima gjer në skajet e tokës shkon.
4 Pas saj buçet një zë, shkreptin me zërin madhështor e asgjë s'i ndalon rrufetë pasi iu është dëgjuar zëri.
5 Shkreptin Perëndia me zërin e tij e bën mrekulli që ne nuk i njohim.
6 I thotë borës: “Bjer mbi tokë!” dhe zbraz shira të rrëmbyeshëm.
7 Ai e ndal dorën e të gjithë njerëzve, që të gjithë njerëzit veprën e tij ta njohin.
8 Egërsirat shkojnë në strofujt e vet e struken në banën e vet.
9 Prej jugës vjen stuhia e acari prej murrlanit.
10 Fryma e Perëndisë përfton akullin e ngrin syprina e ujërave.
11 Retë i ngarkon me lagështi e vetimat e tij shpërndajnë.
12 Shtillen gjithandej nën drejtimin e tij, për të kryer gjithçka u urdhëroi në botën përmbi dhe,
13 se ai i përftoi ose për ndëshkim, ose për tokën e vet, ose për mirësi.
14 Dëgjo këtu, o Job, zër vend e mrekullitë e Perëndisë mendo.
15 A e di ti si u jep urdhra Perëndia e si e nxjerrin retë e tij rrufenë?
16 A e di ti si fluturojnë retë? A i njeh mrekullitë e dijeplotit
17 ti, që petkat të ngrohin, kur mbi dhe fashitet juga?
18 Mos vallë me të i shtrive retë të ngurtë si pasqyrë e shkrirë?
19 Na mëso çfarë t'i themi atij, se nuk marrim vesh për shkak të errësirës.
20 A mund t'i thuhet se unë dua të flas? Nëse ai flet, njeriu do të përpihet.
21 Mirëpo nuk e shohin njerëzit dritën tek shkëlqen mbi re, derisa era t'i shpërndajë.
22 Nga veriu vjen drita e artë e madhështia mahnitëse Perëndinë rrethon.
23 Të gjithëpushtetshmin ne nuk mund ta gjejmë, ai është madhështor në pushtet e drejtësi dhe nuk e nëpërkëmb drejtësinë e madhe.
24 Prandaj njerëzit i tremben atij, por ai nuk i përfill ata që pandehen zemërurtë».