Job 28
1 «Po, argjendit i gjenden xehja, edhe arit shkritorja.
2 Hekuri prej dheut nxirret e bakri prej gurit del.
3 Njeriu e ndal errësirën e në çdo skaj rrëmon gurin e territ e të pisës.
4 Hapin hurdha larg vendbanimit, ku nuk shkel këmba e udhëtarit e, larg njerëzisë, pezull lëkunden.
5 Toka prej nga del buka përposh vlon si zjarr.
6 Te gurët e saj gjendet safiri dhe ari te pluhuri i saj.
7 Atë shteg s'e njeh as shpendi grabitqar, nuk e pikas as syri i skifterit,
8 nuk e rreh as egërsira krenare, nuk e përshkon dot as luani.
9 Njeriu ngre dorë kundër granitit, i përmbys malet që në rrënjë.
10 Nëpër shkëmbinj tunele hap e sytë e tij shquajnë çdo gjë të çmueshme.
11 Burimet e lumenjve bën zap e gjërat e fshehura në dritë i nxjerr.
12 Po urtia, prej nga mund të nxirret? Ku është vallë vendi i mençurisë?
13 Njerëzit asaj vlerën nuk ia njohin e nuk gjendet në dheun e të gjallëve.
14 Humnera thotë: “Nuk është tek unë”. E deti thotë: “Nuk është në mua”.
15 Nuk shkëmbehet dot me ar të kulluar, nuk peshon argjendi sa çmimi i saj.
16 Nuk blihet me ar Ofiri, me oniks apo me zafir të çmuar.
17 Nuk krahasohet me ar, as me qelq e nuk shkëmbehet me enë ari të kulluar.
18 As të mos përmenden koralet e kristalet, se më shumë se perlat vlen urtia.
19 Nuk matet me të topazi i Kushit e nuk paguhet, jo, me ar të kulluar.
20 Po urtia, prej nga mund të vijë? Ku është, vallë, vendi i mençurisë?
21 U përvodh nga sytë e tërë të gjallëve, edhe nga zogjtë e qiellit është fshehur.
22 Humnera e vdekja thonë: “Kemi dëgjuar të flitet për të”.
23 Por, Perëndia e njeh udhën e saj, ai e di ku ndodhet ajo.
24 Ai e sheh tokën skaj më skaj dhe gjithçka nën qiell shikon.
25 Kur i dha erës peshën, kur ujërat mati e peshoi,
26 kur shiut rregullin i caktoi e shtegun vetëtimës gjëmuese,
27 atëherë e pa dhe e kumtoi, e caktoi dhe e shqyrtoi
28 e i tha njerëzimit: “Ja, droja e Zotit, ajo është urtia. Shmangu nga e keqja e kjo është mençuria”».