Job 16
1 Jobi u përgjigj e tha:
2 «Shumë fjalë të tilla kam dëgjuar. Ju të gjithë jeni ngushëllues të mjerë.
3 A marrin fund fjalët që i merr era apo çfarë të ngacmon të përgjigjesh?
4 Edhe unë do të flisja si ju, po të ishit ju në vendin tim. Do të thurja fjalë kundër jush e para jush do ta tundja kokën.
5 Do t'ju forcoja me fjalë e me buzët e mia do ta ndalja brengën.
6 Po të flas, nuk më fashitet dhimbja, por as po të hesht nuk më largohet.
7 Mirëpo ai më këputi, më la pa shoqëri.
8 Ti më sfilite e kjo është dëshmia, edhe krusma ime kundër meje dëshmon.
9 Me zemërimin e vet më copëton e më përndjek, dhëmbët kundër meje i kërcëllin, armiku im gërdhuc sytë kundër meje.
10 E kanë hapur gojën kundër meje, më tallin e me gjuajnë në fytyrë, kundër meje janë mbledhur tok.
11 Perëndia më la në dorë të çunakëve, në duart e të paudhëve më hodhi.
12 Isha mirë, por ai më copëtoi, më kapi për zverku e më rroposi, më vuri në shënjestrën e vet.
13 Më rrethuan shigjetat e tij, pa mëshirë veshkat m'i shqeu, përtokë ma derdhi vrerin.
14 Më shporon me plagë pas plage e më vërsulet si luftëtar.
15 E kam qepur grathoren për lëkure, e kam zhytur ballin në pluhur.
16 M'u mavijos fytyra nga vajtimi e terri m'i mbuloi qepallat,
17 ndonëse duart e mia nuk bënë dhunë dhe e dëlirë është lutja ime.
18 Mos e mbulo, o tokë, gjakun tim e mos zëntë vend britma ime!
19 E kam që tash në qiell dëshmitarin, është atje lart ai që më del zot.
20 Miqtë më shpotisin e syri im derdh lot drejt Perëndisë,
21 që ai të gjykojë mes njeriut e Perëndisë siç gjykon njeriu me njeriun,
22 se i kam të numëruara vitet e udhës pa kthim po shkoj».