Isaiah 9
1 Populli, që ecte në errësirë, pa një dritë të madhe, mbi ata, që banonin në vendin e territ, shkëlqeu drita.
2 Ti e madhështove atë komb, gëzimin ia shtove, gëzojnë para teje, siç gëzojnë gjatë korrjes, siç gëzojnë kur ndajnë prenë.
3 Se ti e theve zgjedhën që u rëndonte, purtekën që mbi shpatulla u rrinte, skeptrin e atij që i shtypte e copëtove si në ditën e Midianit.
4 Çdo këpucë luftëtari që marshon e çdo gunë e lyer në gjak do të digjet e do të bëhet dru për zjarr.
5 Se na lindi një fëmijë, një djalë na u dha, mbi supet e tij qëndron sundimi. Emrin do ta ketë: «Këshilltar i mrekullueshëm, Perëndi i fuqishëm, Atë i amshuar, princ i paqes».
6 I madh do të jetë sundimi i tij e paqja nuk do të ketë fund mbi fronin e Davidit e mbi mbretërinë e tij. Do të zërë rrënjë e do të forcohet në të drejtë e drejtësi, që tani e deri në amshim. E këtë ka për ta bërë zelli i Zotit të ushtrive.
7 Zoti dërgoi fjalë kundër Jakobit e ajo ra mbi Izraelin.
8 E mori vesh mirë mbarë populli, Efraimi bashkë me banorët e Samarisë, që me krenari e mburrje në zemër thanë:
9 «Tullat vërtet kanë rënë, por do të ndërtojmë me gurë të latuar, fiqtë vërtet na i kanë prerë, por do t'i zëvendësojmë me cedra».
10 E Zoti ngriti kundër tyre armiqësinë e Recinit, kundërshtarët e tyre për luftë i nxiti.
11 Arami nga lindja e filistinët nga perëndimi hapën gojën për ta përpirë Izraelin. E megjithëkëtë zemërimi i tij nuk u fashit e krahu i tij mbeti i shtrirë.
12 Por populli nuk u kthye tek ai që i goditi, Zotin e ushtrive nuk e kërkoi.
13 Prandaj Zoti i preu Izraelit kokën e bishtin, degën e palmës e kallamin, në një ditë të vetme.
14 Pleqësia e paria janë koka, profeti e mësuesi i rremë janë bishti.
15 Udhëheqësit e këtij populli e ngashënjyen në mashtrim dhe ata që udhëhiqeshin prej tyre u çoroditën.
16 Prandaj Zoti s'do të jetë i kënaqur me të rinjtë e tij, s'do të tregojë mëshirë për jetimët e vejushat e tij, se të gjithë janë të pafe e të paudhë, çdo gojë thotë veç marrëzi. E megjithëkëtë zemërimi i tij nuk u fashit e krahu i tij mbeti i shtrirë.
17 Se paudhësia është ndezur flakë si zjarri, ka përpirë ferrat bashkë me shkurret, në mes të pyllit të dendur është ndezur, shtëllunga-shtëllunga ngrihet tymi lart.
18 Prej zemërimit të Zotit të ushtrive u përvëlua toka, populli u bë si druri që ushqen zjarrin e askush nuk kursen as vëllanë e vet.
19 Përpin djathtas, por ende ka uri, përlan majtas, por ende nuk ngopet, secili gëlltit mishin e të afërtit të vet.
20 Manaseu Efraimin, Efraimi Manaseun dhe tok janë kundër Judës. E megjithëkëtë zemërimi i tij nuk u fashit e krahu i tij mbeti i shtrirë.