Bible

1 Wszyscy oni w dniu Pięćdziesiątnicy zebrali się ponownie w tym samym miejscu. 2 Nagle dał się tam słyszeć wielki szum, niczym odgłos potężnego tchnienia z Niebios wypełniający dom, w którym przebywali. 3 Tchnieniu temu towarzyszyło pojawienie się jakby płomienia, którego języki spoczęły na każdej z obecnych tam osób. 4 Wtedy wszyscy zostali napełnieni Duchem Uświęcenia i w obcych językach zaczęli głosić Boże sprawy zgodnie z tym, co ten Duch polecał im mówić. 5 W tym czasie w Jerozolimie, oprócz mnóstwa mieszkańców Judei, przebywało także wielu pobożnych ludzi ze wszystkich narodów Ziemi. 6 Głośny szum przykuł ich uwagę. Gdy się zbiegli, wpadli zaraz w niebywałe zdumienie, gdyż wszyscy słyszeli, jak uczniowie przemawiają ich rodzimymi językami. 7 Głęboko poruszeni, mówili jeden do drugiego: — Czyż owi ludzie, którzy tu przemawiają, nie są wszyscy Galilejczykami? 8 Jakże więc jest możliwe, by każdy z nas słyszał swój ojczysty język?! 9 Partowie, Medowie i Elamici, mieszkańcy Mezopotamii, Judei i Kapadocji, pielgrzymi z Pontu i Azji, 10 z Frygii i Pamfilii, z Egiptu i z tej części Libii, która leży blisko Cyreny, a także przybysze z Rzymu 11 – zarówno Żydzi, jak i prozelici, mieszkańcy Krety czy Arabowie – wszyscy słyszymy, jak owi ludzie przemawiają w naszych językach, mówiąc coś o wielkim Bożym dziele. 12 Zaskoczeni i niepewni tego, co się dzieje, pytali jeden drugiego: — O co tu chodzi? 13 Niektórzy zaś, z lekką drwiną, tak to kwitowali: — Cóż, po prostu upili się młodym winem. 14 Wtedy Apostołowie wysunęli się przed innych uczniów, a Piotr, wznosząc ręce, zawołał donośnym głosem: — Mężowie hebrajscy, przybysze i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy! Nadstawcie uszu na to, co powiem, i weźcie to sobie głęboko do serca, 15 albowiem ludzie, którzy stoją tu przed wami, nie są pijani, jak to sugerują niektórzy! Nikt przecież o tej porze nie pije alkoholu. Jest bowiem dopiero dziewiąta rano. 16 To zaś, czego jesteście w tej chwili świadkami, jest wypełnieniem proroctwa zapowiedzianego przez proroka Joela: 17 „I stanie się tak – mówi Bóg – że w dniach ostatecznych obficie wyleję mego Ducha na całe stworzenie. Synowie wasi i wasze córki będą prorokować, starcy będą mieć sny, a młodzieńcy objawienia. 18 W tym czasie Duch mój spocznie na wszystkich, którzy będą mi służyć z całym oddaniem, a będą to czynić bez reszty i żadnej rezerwy. 19 Sprawię także, iż przedziwne rzeczy wydarzą się na nieboskłonie, a na Ziemi pojawią się wielkie znaki. Ujrzycie krew i ogień oraz kłęby dymu. 20 Wtedy słońce zgaśnie, stłumione blaskiem mojego oblicza, a księżyc oblecze się barwą krwi ”. To wszystko się wydarzy, zanim nadejdzie wielki i straszny dzień PANA. 21 Jednak każdy, kto w swym sercu prawdziwie uzna PANA i zwróci się do Niego, zostanie ocalony. 22 Mężowie izraelscy, zrozumcie, że słowa te odnoszą się do Jezusa z Nazaretu – męża, w którym objawił się Bóg. Zostało to uwiarygodnione mocą, cudami oraz znakami, jakie Bóg w Jego osobie czynił pomiędzy wami, o czym zresztą sami wiecie najlepiej! 23 Jego to wy – zgodnie z przewidzianym i od wieków ustalonym postanowieniem Boga – zabiliście rękami bezbożnych przez ukrzyżowanie. 24 Lecz On, dzięki Boskiej mocy, jaka się w Nim objawiła, powstał z martwych do Życia. W ten sposób zerwał pęta Śmierci, gdyż niemożliwe było, by ona mogła Go powstrzymać. 25 To o Nim również pisał Dawid: Ku PANU zawsze kieruję me oczy, w Jego obecności nigdy się nie chwieję. 26 Dlatego moja dusza tak bardzo się cieszy i wielką radością napełnia me usta! Cała ma istota jest w Tobie bezpieczna, 27 gdyż nie pozostawisz duszy mej w Szeolu. Ty również nie pozwolisz, aby Twój wybraniec zszedł do grobu i w proch na wieki się obrócił. 28 To Ty dałeś mi życie i pełnię radości przed swoim obliczem. 29 Bracia, niech będzie mi wolno przypomnieć, iż patriarcha Dawid umarł i został pogrzebany, a jego grób ciągle znajduje się w naszej ziemi. 30 Lecz Bóg upewnił go swoją przysięgą, iż jego Potomek zasiądzie kiedyś na Tronie na wieki. Dawid, z uwagi na to, że był prorokiem, 31 otrzymał poznanie tych spraw wcześniej. Wszystko, co pisał, dotyczyło Chrystusa oraz Jego powstania z martwych. To o Nim właśnie wspomniał, iż nie będzie zostawiony w Szeolu, a Jego zwłoki nie doznają rozkładu. 32 Pisał on o Jezusie, w którym Bóg objawił się w całej pełni i który, dzięki Bożej mocy, powstał z martwych, czego my wszyscy jesteśmy świadkami! 33 Następnie, okazując swoją Boską potęgę, wstąpił na wysokości i stamtąd wylał na nas Ducha Świętego Boga, który już wcześniej został przyobiecany przez Ojca Niebios. Zatem to, co widzicie i słyszycie, jest realizacją Bożej Obietnicy! 34 Przecież to nie Dawid wstąpił w Niebiosa, chociaż przez niego Bóg wypowiedział słowa: Zasiądź w chwale i w potędze mego majestatu, 35 a Ja Twoich wrogów jako podnóżek rzucę pod Twe stopy. 36 Bądźcie więc pewni – zarówno wy, jak i cały naród Izraela – że właśnie ten Jezus, którego wy ukrzyżowaliście, okazał się PANEM i zapowiadanym przez Boga Mesjaszem! 37 Kiedy zebrani to usłyszeli, głęboko przejęli się słowami Piotra. Natychmiast też zaczęli wypytywać jego oraz pozostałych Apostołów: — Bracia, co w takim razie mamy czynić? 38 Wówczas Piotr powiedział: — Opamiętajcie się! A jeśli prawdziwie chcecie uwolnić się z mocy grzechu, który was wiąże, niech każdy z was podda się zanurzeniu w naturę i charakter Jezusa Chrystusa. Dopiero wtedy w darze od Boga otrzymacie Ducha Uświęcenia, 39 którego obietnica wylania została przygotowana dla was, waszych dzieci, a także dla wszystkich, którzy są jeszcze daleko, lecz których PAN, Bóg nasz, jeszcze powoła. 40 I jeszcze innymi słowami składał wobec nich świadectwo o Chrystusie. Mówił także: — Pozwólcie Bogu, by was wyratował z tego nieprawego społeczeństwa! 41 Ci, którzy z serca przyjęli jego słowa, zostali zanurzeni w Ducha Chrystusa. W ten sposób jednego dnia przyłączyło się do nich około trzech tysięcy osób. 42 Wszyscy niezłomnie trwali w nauczaniu Apostołów, we wspólnocie, w dzieleniu się pożywieniem i w modlitwach. 43 Bojaźń Boża przepełniała serce każdego z nich, a PAN dokonywał wielu cudów i znaków przez ręce Apostołów. 44 Wszyscy, którzy w Chrystusie złożyli swoją ufność, trzymali się razem i mieli wszystko wspólne. 45 Stopniowo wyprzedawali swe majątki i posiadłości, a uzyskiwane środki rozdzielali między sobą według potrzeb, jakie kto miał. 46 Codziennie w świątyni schodzili się na modlitwę, a pożywieniem dzielili się po domach. Pokarmy przyjmowali z radością i w prostocie serca. 47 Wielbili Boga i cieszyli się przychylnością wszystkich ludzi. PAN zaś codziennie pomnażał liczbę tych, którzy wstępowali na drogę zbawienia.