Bible

1 W tym czasie w społeczności wierzących w Antiochii prorokami i nauczycielami byli: Barnaba, Symeon zwany również „Murzynem”, a także Lucjusz z Cyreny, Manaen, który wychowywał się razem z tetrarchą Herodem, oraz Szaweł. 2 Pewnego razu, gdy poszcząc, przygotowywali się do pełnienia swych zadań w służbie PANA, Duch Świętego Boga przemówił do nich: „Zwolnijcie Barnabę i Szawła z posługiwania, jakie tu pełnią, by mogli zająć się dziełem, do którego ja ich powołałem”. 3 W tej sytuacji, zaraz po zakończeniu postu, zwierzchnicy społeczności oficjalnie zwolnili ich z pełnienia dotychczasowych obowiązków, 4 a oni, wysłani przez Ducha Uświęcającego, skierowali się do Seleucji, skąd popłynęli na Cypr. 5 W Salaminie zeszli na ląd i ruszyli dalej, głosząc Boże Słowo wszędzie tam, gdzie gromadzili się Żydzi. Za pomocnika mieli Jana Marka. 6 W ten sposób przeszli całą wyspę aż do miasta zwanego Pafos. Tam natknęli się na pewnego żydowskiego mędrca imieniem Bar‐Jezus, który jednak okazał się fałszywym prorokiem. 7 Zajmował on znaczącą pozycję w otoczeniu Sergiusza Paulusa, rzymskiego prokonsula Cypru. Ten zaś, będąc człowiekiem rozumnym, zaprosił do siebie Barnabę i Szawła, by bezpośrednio od nich usłyszeć Słowo Boże. 8 Wtedy ów Elimas – gdyż tak po grecku brzmiało imię żydowskiego mędrca – ostro wystąpił przeciwko nim. Usilnie starał się odciągnąć uwagę prokonsula od decyzji złożenia zaufania w Chrystusie. 9 Wówczas Paweł – taką bowiem wersją swojego imienia zaczął posługiwać się Szaweł – spojrzał na niego i pełen Ducha Uświęcenia 10 rzekł: — O ty, pomiocie diabelski, pełen fałszu i wszelkiej nikczemności, wrogu wszelkiej prawości, kiedy w końcu przestaniesz wykrzywiać proste drogi Boże?! 11 PAN swoją mocą sprawi teraz, że staniesz się ślepy i przez pewien czas nie będziesz widział słońca! I dokładnie w tym momencie Elimas został dotknięty ślepotą. Po omacku zaczął więc szukać dookoła jakiejś pomocnej ręki, 12 zaś prokonsul, poruszony nauczaniem o PANU oraz tym, co właśnie się wydarzyło, podjął decyzję o złożeniu swej ufności w Chrystusie. 13 Po odpłynięciu z Pafos Paweł i towarzyszące mu osoby przybyli do Perge w Pamfilii. Tam Jan Marek porzucił ich grupę i wrócił do Jerozolimy. 14 Oni zaś, kontynuując misję, opuścili Perge i dotarli do Antiochii Pizydyjskiej. Tam w szabat udali się do żydowskiej synagogi, gdzie zajęli wskazane im miejsca. 15 Gdy już zostały odczytane teksty z Księgi Prawa oraz z Proroków, przełożeni społeczności zwrócili się do nich słowami: — Mężowie, bracia! Jeśli macie jakieś słowo zachęty dla zgromadzonego tu ludu, to teraz możecie je przekazać! 16 Wtedy podniósł się Paweł i, dając ręką znak, by się uciszyli, zaczął przemawiać: — Mężowie izraelscy oraz wy wszyscy, którzy boicie się Boga, posłuchajcie mnie uważnie! 17 Bóg Izraela podniósł nasz lud, gdy ten przebywał na obczyźnie w kraju Egipcjan, i wybrał naszych przodków do szczególnej misji. Dlatego to swą niezwykłą siłą i potęgą wyprowadził ich z Egiptu. 18 Później przez blisko czterdzieści lat cierpliwie znosił ich zachowanie, gdy wędrowali przez pustynię. 19 Usunął siedem plemion z terenów Kanaanu, a ich ziemię dał w dziedzictwo naszemu ludowi. 20 Wszystko to trwało blisko czterysta pięćdziesiąt lat. Następnie, aż do pojawienia się proroka Samuela, wyznaczał im sędziów, których zadaniem było kierowanie ludem w Jego imieniu. 21 Jednak Izrael chciał mieć koniecznie ziemskiego króla. Wówczas Bóg – na lat czterdzieści – dał im Saula, syna Kisza, męża z rodu Beniamina. 22 A kiedy go usunął, ustanowił królem Dawida, o którym wydał takie świadectwo: „Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według mego serca, który uczyni wszystko, czego ja zapragnę”. 23 W końcu, jako jego potomka, zgodnie ze swą Obietnicą, Bóg wzbudził Izraelowi Zbawiciela – Jezusa, 24 którego przyjście zapowiadał Jan, głoszący pełne zanurzenie w wodzie, czym wzywał cały lud Izraela do opamiętania się. 25 Kończąc swą misję, Jan wyraźnie mówił: „Ja zanurzam was tylko w wodę. Za mną jednak nadchodzi ktoś potężniejszy ode mnie, ktoś, komu nie jestem godzien nawet rozwiązywać rzemieni u sandałów”. 26 Mężowie, bracia! Synowie Abrahama oraz wy wszyscy, którzy trwacie w bojaźni Bożej, słuchajcie, gdyż to do nas wszystkich zostało skierowane Słowo, które przynosi zbawienie. 27 Liczę, że postąpicie lepiej niż mieszkańcy Jerozolimy oraz ich przywódcy, którzy nie uznali Jezusa, ale odrzucając Go, zrealizowali wszystko, co zostało zapowiedziane przez proroków, których słowa odczytywane są w każdy szabat. 28 I chociaż nie znaleźli niczego, co by dało im powód do skazania Go na śmierć, to jednak zażądali od Piłata, by Go ukrzyżował. 29 A gdy dopełniło się wszystko, co zostało o Nim napisane, został zdjęty z krzyża i złożony do grobu. 30 Jednak Boską mocą powstał z martwych. 31 Następnie przez wiele dni ukazywał się tym, którzy towarzyszyli Mu zarówno w Galilei, jak i w Jerozolimie. Ci ludzie teraz składają o tym wszystkim świadectwo przed całym ludem! 32 Dzisiaj także i my chcemy przekazać wam ową Wspaniałą Wiadomość, iż Obietnica, jaka została dana naszym ojcom, zrealizowała się 33 na oczach nas wszystkich, którzy jesteśmy potomkami tamtych! Bóg dokonał tego, ukazując swą moc w zmartwychwstaniu Jezusa! To On, zapowiadając Go w drugim psalmie, tak powiedział: Jesteś moim Synem! To ja sprawiłem, że się narodziłeś!. 34 A to, że wywiedzie Go spośród umarłych, wynika z Jego obietnicy: Chcę wypełnić wszystko, co w swej świętości przyrzekłem Dawidowi. Natomiast fakt, iż Jego ciało nie ulegnie rozkładowi, 35 zapowiedział w innym psalmie: Nie pozwolisz, by Twój Święty zszedł do grobui w proch się obrócił na wieki. 36 A przecież powszechnie wiadomo, że Dawid, gdy dożył swych lat, z woli Boga odszedł z tego świata i został przeniesiony do ojców, a jego ciało uległo rozkładowi. 37 Natomiast ciało Jezusa, który Boską mocą powstał z martwych, nie doświadczyło takiego zepsucia! 38 Bądźcie zatem, bracia, świadomi tego, co wam ogłaszamy, iż w Chrystusie dostępne jest dla was całkowite odpuszczenie grzechów i uwolnienie od wszystkich win, o czym nawet nie mogliście marzyć, starając się o uznanie za sprawiedliwych na podstawie Prawa Mojżeszowego! 39 Każdy bowiem, kto w Chrystusie złoży swoją ufność i nadzieję, uznawany jest przez Boga za sprawiedliwego! 40 Uważajcie jednak, aby przypadkiem nie stało się waszym udziałem to, co również jest zapisane w pismach prorockich: 41 Popatrzcie na obce narody, wy, którzy mnie lekceważycie! Spójrzcie, a będziecie zdziwieni, gdyż za dni waszych dokonam takich rzeczy, w które nikt z was nigdy by nie uwierzył, gdyby mu o nich opowiadano!. 42 A kiedy Paweł z Barnabą wychodzili z synagogi, proszono ich, by wrócili tam w następny szabat i więcej opowiedzieli o poruszonych sprawach. 43 Chociaż spotkanie zostało formalnie zakończone, to jednak wielu Żydów i pobożnych prozelitów podeszło do Pawła i Barnaby, by dalej z nimi rozmawiać. Ci zaś ze wszystkich sił zachęcali ich, aby nie tylko skorzystali z Bożej łaskawości, lecz także w niej wytrwali. 44 W kolejny szabat niemal całe miasto zebrało się, by usłyszeć Słowo PANA. 45 Kiedy religijni przywódcy żydowscy zobaczyli te tłumy, wielka zazdrość przeniknęła ich serca. Zaczęli więc miotać obelgi przeciwko Pawłowi i podważać wszystko, co mówił. 46 Wówczas Paweł i Barnaba publicznie zwrócili się do nich słowami: — Słuszne było, aby Boże Słowo głosić najpierw wam, Żydom. Skoro jednak odpychacie je od siebie i przez odrzucanie go sami siebie uznajecie za niegodnych udziału w odwiecznym i nieskończonym Bożym Życiu, zwrócimy się z nim teraz do tych, którzy nie są Żydami. 47 Tak bowiem nakazał mi PAN: Ustanawiam cię światłością dla wszystkich narodów, by moje zbawienie zostało ogłoszone aż po krańce Ziemi. 48 Słysząc to, nie‐Żydzi rozradowali się bardzo i z wielką czcią przyjęli Słowo PANA. W ten sposób wszyscy, którzy z serca pragnęli mieć udział w odwiecznym Bożym Życiu i zrozumieli, na czym polega Boski plan zbawienia, składali w PANU swoją ufność. 49 A Słowo PANA rozchodziło się szeroko po całej tej krainie. 50 Żydzi tymczasem podburzyli pewne religijne i bardzo wpływowe kobiety oraz wielu znaczniejszych obywateli miasta. Ludzie ci sprowadzili na Pawła i Barnabę wiele szykan i kłopotów. Ostatecznie doprowadzili do tego, iż obaj zostali wygnani z miasta, 51 lecz oni, wzruszając ramionami, powiedzieli tylko: „Nie chcemy mieć z wami nic wspólnego”, i udali się do Ikonium. 52 Tymczasem uczniowie PANA pełni radości trwali w Duchu Uświęcenia.