Psalms 39
1 Til korleiaren. For Jedutun. Ein Davids-salme.
2 Eg tenkte: «Eg vil ta meg i vare, så eg ikkje syndar med tunga, eg vil tøyma min munn så lenge dei gudlause ser meg.»
3 Så vart eg mållaus og still, eg tagde ¬og hadde det ikkje godt. Mi liding var hard,
4 eg vart heit om hjarta; eg stunde, og det brann som eld. Då tok eg til ords og sa:
5 «Lær meg, Herre, ¬å kjenna min utgang, mine tilmælte dagar, ¬kor få dei er, så eg kan skjøna ¬kor forgjengeleg eg er.»
6 Sjå, dei dagar du gjev meg, er få, mi levetid er ingen ting for deg. Ja, alle menneske ¬er som ein pust,
7 som ein skugge går dei sin veg. Dei strevar og styn ¬til inga nytte, dei samlar, men veit ikkje ¬kven som får det.
8 Og no, kva skal eg venta på, ¬Herre? Einast til deg står mi von.
9 Så fri meg frå alle mine synder! Gjer meg ikkje til spott ¬for dårar!
10 Eg teier ¬og lèt ikkje opp min munn, for det er du ¬som har laga det så.
11 Ta bort den plaga du la på meg! Eg går til grunne ¬når du slår med di hand.
12 Når du refser og tuktar ¬ein mann for hans synd, då øydelegg du hans stas, som når mòlen et opp tyet. Ja, alle menneske ¬er som ein pust.
13 Høyr mi bøn, Herre, ¬lyd på mitt rop, og tei ikkje når eg græt! For eg er ein gjest hjå deg, ein framand ¬som alle mine fedrar.
14 Sjå bort ifrå meg, ¬så lyser eg opp, før eg fer min veg ¬og ikkje er meir.