Bible

1 No heldt dei tre mennene opp med å svara Job, fordi han meinte at han hadde rett. 2 Då vart Elihu brennande harm på Job. Elihu var son til Barakel frå Bus, av Rams-ætta. Han vart harm på Job fordi han meinte at han hadde rett mot Gud. 3 Og han vart arg på dei tre venene, fordi dei ikkje hadde noko å svara og såleis gav Gud urett. 4 Elihu hadde venta med å tala til Job fordi dei andre var eldre enn han. 5 Men då han såg at det ikkje fanst svar i deira munn, vart han brennande harm. 6 Så tok Elihu, son til Barakel frå Bus, til ords og sa: Eg er ung av år, ¬og de er gamle. Difor var eg redd ¬og heldt meg tilbake, eg våga ikkje å seia mi meining. 7 Eg tenkte: «Lat alderen tala og dei mange år ¬forkynna visdom!» 8 Men det er ånda i mennesket og anden frå Den Allmektige som gjev det skjøn. 9 Det er ikkje alderen ¬som gjev visdom, dei gamle veit ikkje alltid ¬kva som er rett. 10 Difor seier eg: Høyr på meg! Eg òg vil seia mi meining. 11 Eg har venta på ¬at de skulle tala, og lydt etter vituge ord, medan de tenkte på ¬kva de skulle seia. 12 Eg gav nøye akt på dykk; men ingen har vist ¬at Job tek feil, ingen har svara på hans ord. 13 Sei ikkje: ¬«Vi fann visdom hjå han. Berre Gud ¬og ikkje noko menneske kan vinna over han.» 14 Han har ikkje retta sin tale ¬til meg, eg vil ikkje svara han så som de. 15 Mållause er dei ¬og svarar ikkje meir, orda sviktar dei heilt. 16 Skal eg venta når dei ikkje talar, når dei står der ¬og ikkje kan svara? 17 Eg òg har noko på hjarta, eg òg vil seia mi meining. 18 For eg er full av ord, ånda i mi bringe driv meg. 19 Mi bringe er lik innestengd vin, lik nyfylte hiter ¬som held på å rivna. 20 No må eg tala, så eg kan få luft, eg vil opna lippene ¬og ta til ords. 21 Eg gjer ikkje skil, vil ikkje smigra eit menneske; 22 for eg skjønar meg ikkje ¬på smiger. Elles kunne min skapar ¬snart riva meg bort.