Bible

1 Mennesket, ¬født av ei kvinne, lever kort og fyllest av uro. 2 Det skyt opp som blomen ¬– og visnar, det fer bort som skuggen ¬og står seg ikkje. 3 Men du held vake auga ¬med mannen og stemner han for din domstol. 4 Kan det koma ein rein ¬av ein urein? Nei, ikkje ein. 5 Er mannens levetid fastsett, har du avgjort hans månadstal, har du sett ei grense for han, som han ikkje kjem utom, 6 så lat han få vera i fred medan han gleder seg ¬over sin arbeidsdag. 7 For eit tre er det von. Vert det hogge, ¬kan det veksa opp att; det vantar ikkje renningar. 8 Om røtene i jorda eldest, og stuven morknar i molda, 9 så veks det opp att ¬ved eimen av vatn og set skot som eit nyplanta tre. 10 Men når mannen døyr, ¬er det ute med han, går mennesket bort, ¬kvar finst det då? 11 Som vatnet renn ut or sjøen, som elva minkar og turkar ut, 12 såleis ligg mannen ¬og står ikkje opp; han vaknar ikkje ¬så lenge himmelen er til; ingen vekkjer han or svevnen. 13 Gjev du ville gøyma meg og halda meg løynd i dødsriket til vreiden din går over! Gjev du ville setja ¬eit tidsmål for meg og så atter koma meg i hug! 14 Kunne ein som er død, få liv, då ville eg halda ut i striden til det kom avløysing for meg. 15 Då skulle du ropa på meg ¬og få svar, du skulle lengta ¬etter din skapning. 16 Då skulle du telja kvart steg ¬eg tek, og ikkje akta på mi synd. 17 Mitt brotsverk er gøymt ¬som i ein pung, og du har sett stengsle ¬for mi skuld. 18 Men fjell kan falla ¬og smuldra bort, og berg kan rykkjast av lage. 19 Som vatn holar ut stein, og ausregn skyl moldjord ¬bort, såleis gjer du ende ¬på mannens von. 20 Du vinn over han for alltid, og han må gå sin veg; du sender han bort ¬med skamfare andlet. 21 Kjem hans søner til ære, ¬veit han det ikkje; går det nedover med dei, ¬merkar han det ikkje. 22 Han har nok ¬med verken i sin kropp og med si eiga sjelenaud.