Habakkuk 3
1 Ei bøn av profeten Habakuk etter Sjigjonot.
2 Herre, eg hev høyrt tidendi um deg, eg er forfærd. Herre, ditt verk - kveik det upp att fyrr mange år er lidne, ja, kunngjer det fyrr mange år er lidne! I din harm kom i hug å miskunna oss!
3 Gud kjem frå Teman, den Heilage frå Paranfjellet. Sela. Hans herlegdom er utbreidd yver himmelen, og jordi er full av hans æra.
4 Det vert ein glans som av soli, geislar gjeng ut frå hans sida, og i dei er makti hans løynd.
5 Fyre han gjeng sott, og sykja fylgjer hans fotfar.
6 Når han stig fram, so ristest jordi; når han ser upp, lyt folki skjelva; dei eldgamle fjelli sprekk, og ævordoms-haugane sig i hop; han gjeng som han gjekk i fordoms tid.
7 Kusans tjeldbuer ser eg i sorg, tjeldi i Midianslandet skjelv.
8 Er du harm på elvane, Herre, logar din vreide mot dei? Harmast du på havet, sidan du fer fram på hestane dine, på sigervognene dine?
9 Berr og naken er bogen din - og dine eidar til ættene, ditt ord! - Sela. Til elvar kløyver du jordi.
10 Fjelli ser deg og skjelv, elvar bryt seg fram; djupet let høyra sitt mål, det lyfter hendene mot høgdi.
11 Sol og måne gjeng inn i sitt hus for skinet frå dine farande piler, for glansen av ditt ljonande spjot.
12 I harm skrid du fram yver jordi, i vreide trakkar du folki ned.
13 Du dreg ut til frelsa for folket ditt, til frelsa for han som du salva; du krasar taket på huset åt den gudlause, du gjer grunnen berr alt til halsen. Sela.
14 Med hans eige spjot sting du gjenom hovudi på herflokkane hans, som stormar fram og vil spreida meg, som gleder seg som det galdt å eta ein arming upp i løynd.
15 Du fer yver havet med hestane dine, yver ein haug av veldige vatn.
16 Eg høyrde det, og hjarta skalv, ved ljoden bivra lippone mine; beini morknar i meg, og eg skjelv der eg stend; for eg lyt tolug bia på trengsle-dagen, til han dreg upp som skal trengja folket.
17 For fiketreet blømer ikkje, og vintrei ber ikkje frukt, olje-avlen mislukkast, og markene ber ikkje mat; han hev øydt sauene ut or kvii, og det finst ikkje fe i fjøsi.
18 Men eg vil frygda meg i Herren, eg vil gleda meg i Gud, min frelsar.
19 Herren, Israels Gud, er min styrke, han gjev meg føter som ei hind og let meg skrida yver mine haugar. Til songmeisteren, med min strengeleik.