Psalms 39
1 Си реков: ќе пазам на патиштата мои, за да не згрешам со јазикот свој; ќе ја зауздам устата моја додека е грешникот пред мене.
2 Онемев и се смирив, и замолкнав, но јадот мој се зголеми.
3 Пламна срцето мое во мене и додека размислувам оган се разгорува во мислите мои. Проговорив со јазикот свој:
4 кажи ми го, Господи, мојот крај, и колкав е бројот на моите дни, за да знам колку е краткотраен мојот живот.
5 Ете, Ти си ми дал дни колку една педа, и векот мој е како ништо пред Тебе. И навистина, сѐ е суета, секој човек што живее.
6 Навистина, човек оди како сенка и залудно се измачува; собира богатство, а не знае кому ќе му го остави.
7 И сега што да очекувам Господи? Надежта моја е во Тебе.
8 Спаси ме од сите беззаконија; не допуштај да бидам поруга на безумниот.
9 Занемев и не ја отворам устата, зашто Ти така направи.
10 Отстрани ги од мене ударите Твои, изнемоштувам од Твојата силна рака.
11 Го казнуваш човекот за гревот, сѐ што му е најмило му го уништуваш како молец; навистина, човекот е само здив.
12 Услиши ја, Господи, молитвата моја и почуј ја молбата моја; не биди безгласен кон моите солзи, зашто сум привремен гостин кај Тебе и придојден, како сите мои предци.
13 Допушти ми да здивнам, пред да заминам и да ме нема веќе.