Psalms 139
1 Господи, Ти си ме испитал и ме знаеш.
2 Ти знаеш кога седнувам и кога станувам; Ти оддалеку ги разбираш мислите мои.
3 Одам или лежам, Ти сѐ гледаш, сите патишта мои си ги предвидел.
4 Уште зборови не ми дошле до јазикот мој, Ти, Господи, веќе ги знаеш:
5 Ти ме опкружуваш, зад мене си, пред мене си; раката Твоја е положена над мене.
6 Се восхитувам на Твоето знаење, — тоа е превисоко, не можам да му пријдам!
7 Каде да одам од Твојот дух, и од лицето Твое каде да побегнам?
8 Ако се искачам на небото — Ти си таму; ако слезам во Подземјето, Ти си и тука.
9 Ако ги земам крилјата на зората и се преселам на крајот од морето, —
10 и таму ќе ме води Твојата рака, Твојата десница ќе ме држи.
11 Ако речам: можеби темнина ќе ме покрие, но и ноќта е како светлина околу мене;
12 и темнината нема да биде темнина за Тебе; и ноќта за Тебе е светла како ден и темнината како светлина.
13 Зашто Ти си ја создал мојата внатрешност и ме оформи во мајчината ми утроба.
14 Те прославувам затоа што сум чудесно создаден. Прекрасни се Твоите дела; душата моја тоа добро го знае.
15 Ниедна моја коска не се сокри од Тебе, додека настанував во тајност, исткаен во длабините на земјата.
16 Твоите очи го видоа зародишот мој и во Книгата Твоја сѐ е запишано за мене дури и деновите мои се забележани кога уште не постоеше ниеден.
17 Колку ми се недостапни Твоите мисли, Боже, колку се многубројни!
18 Да ги пребројам — но тие се побројни и од песокот; се будам и сѐ уште сум со Тебе.
19 Кога би сакал да ги убиеш, Боже, грешниците; иставете се од мене, крвопијци!
20 Подмолни се во помислите свои, суетно се креваат Твоите непријатели.
21 Зар не ги замразив оние, Господи, кои Тебе Те мразат, и зар не се гнасам од непријателите Твои?
22 Со полна омраза ги замразив; ги сметам за непријатели.
23 Испитај ме, Боже, и познај го срцето мое; испитај ме и запознај ги патеките мои;
24 и види дали сум на пат на беззаконија, и упати ме на вечен пат.