Job 30
1 „А сега ми се потсмевнуваат помладите од мене, оние, чии татковци не би се согласил да ги ставам со кучињата на стадата свои.
2 И за што ми е силата на нивните раце? Над нив помина веќе времето.
3 Истоштени од сиромаштија и глад, тие бегаа во рамнина безводна, темна и запустена;
4 собираа посолени лисја од грмушка и смрекови корења им беа храна.
5 Ги гонеа луѓето и викаа по нив како по крадци.
6 Живееја во поточни долови, земни дупки и пештери.
7 Викаа меѓу грмушките, се вовираа под трњето.
8 Луѓе отфрлени, луѓе безимени; со стап протерани од земјата.
9 Ете, ним им станав јас сега потсмев и приказ за разговорот нивни.
10 Тие се гадат од мене, ме одбегнуваат и не се воздржуваат дури и да плукаат на мене.
11 Затоа што Бог ми го олабави лакот и ме кутна на земја, тие немаат никаква воздржаност во мое присуство.
12 Оддесно се крева тој изрод, ме повалија и кон мене ги насочија патиштата свои погубни.
13 А мојот пат го разрушија: сѐ направија за мојата погибел, без ничија помош.
14 Доаѓаат кај мене како низ широк пролом; шумно се нафрлуваат врз мене.
15 Ужаси ме сполетаа; како ветар се расеа моето величие, и доброто мое одмина како облак.
16 Сега душата ми се топи во мене; мачни денови ме налегнаа.
17 Ноќе ме вртат коските мои, жилите ми немаат мир.
18 Со голема мака се соблекува од мене облеката моја; јаката на мојот хитон ме задавува.
19 Тој ме фрли во калта; станав како прав и пепел.
20 Викам кон Тебе, и Ти не ме слушаш, — стојам, а Ти само ме гледаш.
21 Ти стана жесток спрема мене, со силна рака ме поразуваш.
22 Ти ме крена и ме натера да се носам по ветар и ме сотираш.
23 Знам дека Ти ќе ме дотераш до смрт, во домот каде што се собираат сите живи.
24 Зарем не подава рака оној што се дави? Не бара ли помош човек во несреќа?
25 Зар не сум плачел за оној што беше во зло, не тажеше ли душата моја за бедните?
26 Додека го чекав доброто, дојде злото; дури чекав светлина, дојде темнина.
27 Утробата моја врие без престан и не се смирува; мачни денови ми наидоа.
28 Одам поцрнет, но не од сонце; станувам во собранието и викам.
29 Станав брат на чакалите и пријател на ноевите.
30 Кожата ми поцрне на мене, а коските ми се исушија од горештина.
31 И гуслата ми стана таговна, и свирката моја — глас плачевен.“