Ecclesiastes 3
1 Сѐ има свое време, и секоја работа под небото има свое време;
2 време кога ќе се родиш, и време кога ќе умреш; време кога садиш, и време кога го корнеш насаденото;
3 време кога се убива, и време кога се лекува; време кога се урива, и време кога се гради;
4 време кога се плаче, и време кога се смее; време кога се тагува, и време кога се игра;
5 време кога се расфрлуваат камења, и време кога се собираат камења; време кога се прегрнуваш, и време кога се одбегнуваат прегратки;
6 време кога се бара загубеното, и време кога се губи; време кога се чува, и време кога се растура;
7 време кога се раскинува, и време кога се сошива; време кога се молчи, и време кога се зборува;
8 време кога се сака, и време кога се мрази; време за војна и време за мир.
9 Каква полза има оној што работи од она, над што се труди?
10 Ги видов работите, што Бог им ги даде на синовите човечки, за да се мачат околу нив.
11 Сето тоа Тој го направил да биде прекрасно во свое време. Ни дал и чувство за времето и просторот, но пак не може човекот да ги разбере докрај делата Божји што Тој ги врши од почетокот до крајот.
12 Разбрав дека за нив нема ништо подобро, освен да се веселат и да прават добро во текот на животот свој.
13 Кога секој човек јаде и пие, и го гледа доброто во секој свој труд, тоа е дар Божји.
14 Разбрав дека сѐ што прави Господ останува засекогаш; кон тоа нема што да се додава, од тоа нема што да се одзема; а Бог прави така, за да се има страв пред лицето Негово.
15 Она што било, тоа е и сега, и она што ќе биде, тоа веќе било, — зашто Бог го враќа она што изминало.
16 И уште видов под сонцето: наместо закон — беззаконие; наместо правда — неправда.
17 И си реков во срцето свое: „Праведниот и безбожниот Бог ќе ги суди, бидејќи таму има време за секоја работа и суд за секое дело.“
18 Си реков во срцето свое и за синовите човечки — дека Бог ќе ги испита, и ќе им покаже дека тие сами по себе се животни,
19 зашто сѐ што се случува со синовите човечки, се случува и со животните; крајот им е ист: како умираат едните, така умираат и другите, и едно е дишењето кај сите, и човекот нема предимство пред добитокот, зашто — сѐ е суета!
20 Сѐ оди на едно место: сѐ произлегува од земјата, и сѐ ќе се врати во земјата.
21 Кој знае: дали духот на синовите човечки се качува горе, а духот на животните слегува долу, во земјата?
22 И така, јас видов дека нема ништо подобро за човекот, освен да се насладува со делата свои, бидејќи тоа е негов дел; зашто, кој ќе го доведе после да го погледа она, што ќе биде по него?