Job 7
1 «Արդյոք մարդու կյանքը փորձություն չէ՞ երկրի վրա. նրա կյանքը վարձկանի օրական վարձի նման չէ՞։
2 Ինչպես որ ծառան է վախենում տիրոջից ու պահվում ստվերում, կամ ինչպես վարձկանն է սպասում իր վարձին,
3 այնպես էլ ես ամիսներ շարունակ անիմաստ սպասեցի։ Ցավագին գիշերներ են բաժին ընկել ինձ.
4 թե քնեմ, ասում եմ. “Ե՞րբ ցերեկ կլինի”, արթնանամ՝ դարձյալ թե՝ “Ե՞րբ երեկո կլինի”։ Ցավով եմ լեցուն ես երեկոյից առավոտ։
5 Ծածկված է մարմինս զազրելի որդերով. հողակոշտեր եմ մաշել ես՝ թարախոտ վերքերն իմ քերելով։
6 Եվ կյանքս խոսքից էլ թեթև է. կորել է նա ունայն հույսերում։
7 Հիշի՛ր, որ մի շնչի չափ է իմ կյանքը. աչքերս է՛լ բարի բան չեն տեսնի.
8 Ինձ նայող աչքերն այլևս ինձ չեն տեսնի։ Աչքերդ ինձ վրա ես հառնելու. բայց ես չեմ լինի՝
9 երկնքից ջնջված ամպի պես։ Որովհետև եթե մարդ գերեզման իջնի, չի ելնի այլևս,
10 չի վերադառնա իր տունը. իր տեղն էլ նրան չի ճանաչի։
11 Այսուհետ ես բերանս չպիտի զսպեմ. պիտի խոսեմ, քանի դեռ վիշտ ունեմ, տագնապով պիտի բացեմ դառնությունն իմ հոգու։
12 Մի՞թե ծով եմ ես կամ վիշապ, որ վրաս պահակ ես կարգել։
13 Երբ մտածում եմ, թե մահիճս ինձ կամոքի, և անկողինս ինձ կհանգստացնի,
14 դու երազով վախեցնում, տեսիլքով սարսափեցնում ես ինձ։
15 Ինձնից հանում ես իմ հոգին, մարմնիցս՝ շունչը իմ, մահվանից՝ կյանքը իմ։
16 Քանի որ հավիտյան չեմ ապրի, թող որ ես համբերող միշտ լինեմ։ Հեռո՛ւ կաց ինձնից, քանի որ իզուր է կյանքը իմ։
17 Եվ ի՞նչ է մարդը, որ դու այդքան մեծարում ես նրան, ու այդքան ուշադրություն դարձնում նրա վրա,
18 Ամեն առավոտ այցելո՞ւմ ես նրան, հանգստի ժամին փորձո՞ւմ ես նրան։
19 Դու ինձ մինչև ե՞րբ չես թողնելու, չես արձակելու ինձ, մինչև որ ցավերով կուլ տամ թուքս։
20 Թե ես մեղք գործեցի, ի՞նչ կարող եմ քեզ անել, որ կարդում ես մարդկանց մտքերը։ Ինչո՞ւ ես ինձ քեզ թշնամի դարձրել, բե՞ռ եմ քեզ համար։
21 Ինչո՞ւ չես մոռանում իմ հանցանքները, թողություն չե՞ս տալու իմ մեղքերին։ Այժմ ահա հողին եմ դառնում ես, վաղն այլևս չեմ լինի»։