Job 6
1 Հոբը պատասխանեց ու ասաց.
2 «Եթե մեկը լավ կշռեր իմ սրտմտությունը, ցավերս էլ բարձեր կշեռքի նժարին,
3 ծովի ավազներից էլ ծանր կլինեին դրանք։ Այդ պատճառով էլ խոսքերս անզգամություն են։
4 Տիրոջ նետերն իմ մարմնի մեջ են, Նրա զայրույթը արյունս է ծծում. բերանս բացելիս կտտում են ինձ։
5 Արդ, մի՞թե զուր է ցիռը զռում, եթե իր համար կեր չի խնդրում։ Կամ թե եզը մսուրում կգոռա՞, եթե կերակուր ունենա։
6 Կամ առանց աղի հաց կուտվի՞։ Կամ համ կլինի՞ դատարկ խոսքերում։
7 Չի կարող հանդարտվել իմ հոգին, գարշահոտ է իմ կերակուրը, ինչպես հոտն առյուծի։
8 Երանի ինձ տրվի և կատարվի խնդիրքն իմ, և հույսս լիացնի Տերը։
9 Տերն սկսեց խոցոտել ինձ, սակայն թող չսպանի ինձ իսպառ։
10 Գերեզմանս թող լինի քաղաքն իմ, որի պարսպի վրա ճեմում էի. բայց հանգիստ եմ, որ իմ սուրբ Աստծու խոսքերը չեմ անտեսել։
11 Ի՞նչ զորություն ունեմ, որ իմ կյանքը տևի. ի՞նչ ժամանակ ունեմ, որ իմ հոգին հարատևի։
12 Մի՞թե ուժս քարից զորեղ է. մարմինս մի՞թե պղնձից է։
13 Կամ չէի՞ ապավինում դրան, որ զրկվեցի ամեն մի օգնությունից.
14 Արդ ողորմությունը հեռացավ ինձնից. Տիրոջ այցն անտեսեց ինձ լրիվ։
15 Իմ մերձավորները վրաս չնայեցին. նվազած առվի պես, ալիքի պես անցան իմ կողքով։
16 Ովքեր դողում էին ինձանից, այժմ ահա ելել են ինձ վրա։ Ինչպես ձյունը կամ ինչպես քարացած սառույցը,
17 որ իսկույն հալվում է ջերմության գալուց, չի ճանաչվում, թե ի՛նչ էր առաջ,
18 Այդպես լքվեցի նաև ես բոլորից, կորստյան մատնվեցի ու դարձա տնանկ։
19 Եվ դուք, որ նայում եք Սաբայի շավիղին, տեսե՛ք և ճամփաները թեմնացիների.
20 ամոթով կմնան, ովքեր որ հույս դրեցին այս քաղաքի և նրա ինչքերի վրա։
21 Դե ահա դուք նույնպես անողորմ ելել եք ինձ վրա. գեթ վերքերիս նայեք և երկյուղ կրեք։
22 Ես ձեզնից բան խնդրեցի՞, կամ ձեր զորության կարիքն ունե՞մ՝
23 փրկվելու թշնամու ձեռքից, կամ ազատվելու բռնակալներից։
24 Ուսուցե՛ք ինձ, և ես կլռեմ։ Իսկ եթե մոլորված եմ, ինձ խելքի՛ բերեք։
25 Բայց կարծեք իզուր են ճշմարիտ խոսքերը. չէ՞ որ ես ձեզանից զորություն չեմ խնդրում։
26 Ոչ էլ ձեր կշտամբանքի բառերը կարող են ինձ լռեցնել. պիտի չանսամ նաև ձեր բարբառած խոսքերին։
27 Բայց քանի ելել եք ինձ վրա՝ իբրև մի որբուկի, շարժվել եք ձեր բարեկամի վրա,
28 էլի ես նայելով ձեր դեմքին՝ երբեք չպիտի ստեմ։
29 Նստե՛ք. դատի մեջ անիրավ բան թող չլինի. և դարձյալ արդարի՛ն հետևեք,
30 քանի որ իմ լեզվին անիրավ բան չկա, կամ իմ կոկորդը իմաստություն չի՞ խոկում»։