Job 30
1 «Ես, որ գրգանքով ամոքում էի, արդ հետին մարդիկ քամահրում են ինձ։ Խրատում են ինձ բոլորը մեկտեղ, որոնց հայրերին նախատում էի, որոնց հավասար չէի համարի շներին իմ հովվական։
2 Իմ ինչի՞ն է պետք նրանց ձեռքերի զորությունը։ Նրանց լիությունը վերացավ,
3 ընկան կարիքի ու սովամահության մեջ, անծնունդ։ Նրանք, որ երեկ անձկությունից ու թշվառությունից փախչում էին անջրդի վայրեր։
4 Նաև նրանք, որ խշխշան բանջարով էին փաթաթվում, որոնց կերակուրն հենց այդ բանջարն էր։ Անարգներ ու արհամարհվածներ, կարոտ մնացած ամեն բարիքի, որոնք սովից ծառի արմատներ էին ծամծմում։
5 Գողերը հարձակվեցին ինձ վրա,
6 որոնց տները քարանձավներն էին,
7 որոնք աղմկում էին բարեհնչունության մեջ և թաքնվում մացառներում։
8 Զավակներն էին անզգամների և վարկաբեկվածների, որոնց փառքը մարել է երկրում։
9 Հիմա քնար եմ դարձել ձեռքներին, և իմ մասին են նրանք բամբասում։
10 Հեռու մնացին՝ զզվելով ինձնից, և չքաշվեցին դեմքիս թքելուց,
11 քանի որ Տերը, կապարճը բացելով, խոցոտեց ինձ, և դեմքիս սանձ ուղարկեց։
12 Վեր են կացել արդ ողջ սերունդներով, ոտքերն են պարզել ու ճամփա ելել՝ հարձակվելու վրաս։
13 Նրանց կորստյան կածաններին իմ կածանները հարեցին։ Մերկացրեց Տերն ինձ իմ պատմուճանից,
14 խոցոտեց իր նետերով՝ վարվելով ինձ հետ, ինչպես կամեցավ։ Ախտերով եմ վարակված.
15 ցավերս հետ են դարձել։ Քամու պես անցավ հույսը ինձանից, և մշուշի պես՝ իմ փրկությունը։
16 Հոգիս շուրջբոլորս պիտի թափվի։ Ինձ համակել են ցավալից օրեր։
17 Գիշերը ոսկորներս են խաշվում. ջղերս են քայքայվել։
18 Տերն իր զորությամբ ձեռքը գցել է իմ պատմուճանին ու պատմուճանիս ժապավենի պես պատել է շուրջս։
19 Կավի տեղ է ընդունում նա ինձ. հողն ու մոխիրն են բաժինս դարձել։
20 Աղաղակեցի քեզ, բայց չլսեցիր ինձ. կանգնեցին նրանք ու դիտեցին ինձ։
21 Իմ նկատմամբ դու անողորմ եղար. Հզոր ձեռքովդ հարվածեցիր ինձ։
22 Ցավի մեջ դրեցիր ինձ, զրկեցիր փրկության միջոցից։
23 Գիտեմ, որ մահը պիտի ջնջի ինձ, քանզի երկիրն է տունը ամենայն մահկանացուի։
24 Ու երանի թե կարողանայի ինքս ինձ կրթել և կամ ուրիշին խնդրել, աղաչել, որ նույնը աներ։
25 Ես ամեն աղքատի կարեկցում էի և հեծեծում, երբ մարդուն վշտի մեջ էի տեսնում։
26 Բարություն էի անում, մինչդեռ ահա չար օրեր են ինձ պատահել։
27 Իմ որովայնը եռում է ու չի հանդարտվում. թշվառության օրերն են հասել ինձ վրա։
28 Պիտի շրջեմ նեղացած սրտով, անսանձ բերանով. ու հավաքույթի մեջտեղում կանգնած՝ ձայնս բարձրացնեմ։
29 Համբարուների եղբայր եմ դարձել, ջայլամներին՝ ընկեր։
30 Սաստիկ սևացել է մորթս հիմա, ու ոսկորներս այրվել են տոթից։
31 Քնարս սուգի է շրջվել, սիրտս և երգս՝ լացուկոծի մեջ»։