Job 14
1 «Կանանցածին մարդը սակավակյաց է ու լի բարկությամբ։
2 Ով որպես ծաղիկ էր ծաղկել, թափվեց ու ընկավ, փախավ իբրև ստվեր. հաստատ չի մնա։
3 Մի՞թե դու, որ հետևում ես այդ ամենին, ինձ կանգնեցնելու ես քո դատաստանի առաջ։
4 Իսկ այն ո՞վ է, որ մաքուր է աղտից. ոչ ոք.
5 թեկուզ և կյանքը երկրի վրա մեկօրյա լինի։ Արդ, հաշվված են նրա ամիսները. ժամ ես դրել, խույս չի տա երբեք։
6 Հեռո՛ւ նրանից, որ հանգստանա մի քիչ, հաճույք ստանա իր կյանքից գեթ իբրև մի վարձկան։
7 Ծառի համար իսկ հույս կա. թեև կտրում են, նորից է ծաղկում, և նրա ճյուղերը չեն պակասում։
8 Անգամ արմատը թե որ ծերանա խորքի մեջ հողի, բունն էլ խեղդվի քարերի մեջ,
9 ջրի հոտից իսկ կծաղկի իսկույն, նորատունկի պես պտուղներ կտա։
10 Բայց վախճանված մարդը՝ ընկածը, գնաց և այլևս գոյություն չունի։
11 Ծանծաղում է ծովն իր ժամանակին. սպառած գետերը ցամաքում են.
12 նույնպես մարդիկ թե ննջեն, վեր չեն կենա. մինչև երկինքը իսպառ չլուծվի, չեն զարթնի իրենց քնից։
13 Ու երանի թե դժոխքում պահեիր և թաքցնեիր ինձ, մինչև որ անցներ բարկությունը քո, և ժամանակ ինձ նշանակեիր, հիշեիր ինձ։
14 Մարդը թե մեռնի, կապրի՞ նա դարձյալ՝ ամբողջացնելով օրերն իր կյանքի. պիտի սպասեմ, մինչև որ կրկին գոյություն առնեմ։
15 Ձայն կտաս ինձ, կպատասխանեմ. Մի՛ մերժիր գործը քո ձեռքերի։
16 Արձանագրել ես իմ վարքը. և իմ մեղքերից ոչ մեկը չի վրիպել քեզանից։
17 Անօրինություններս կնքել ես քսակի մեջ. նշել, թե ի՛նչ հանցանք եմ գործել ակամա։
18 Փլվելու ենթակա լեռը պետք է փլվի. և վեմն էլ պիտի շարժվի իր տեղից։
19 Եվ ինչպես ջրերն են քարերը ողորկում, հեղեղում դաշտերը կոշտ հողի, այնպես էլ մարդու հույսերն ես չքացրել։
20 Մերժել ես նրան իսպառ. նա անցել գնացել է. նրան դեմ ես դարձել ու այդպես արձակել։
21 Թեպետև նա բազում որդիներ ունենա, նա այդ չի իմանա, իսկ եթե սակավ էլ լինեն, չի ճանաչի։
22 Բայց մարմինն իր նվաղած է, իսկ հոգին նրա սգում է իր մեջ»։