Job 10
1 «Հեծեծելով նրան կհասցնեմ իմ խոսքերը. կխոսեմ թախծած իմ հոգու դառնությամբ։
2 Ու կասեմ. “Տե՛ր, մի՛ սովորեցրու ինձ, որ ամբարիշտ լինեմ”. և ինչո՞ւ դատեցիր այսպես ինձ։
3 Բարվո՞ք է քեզ թվում անիրավված լինելս. մերժել ես քո ձեռքի գործերը, ու նայել ամբարիշտների խորհրդին։
4 Մի՞թե դու նայում ես, ինչպես մարդն է նայում, կամ տեսնում, ինչպես մահկանացուն է տեսնում։
5 Տարիներդ մի՞թե մարդու տարիներ են,
6 որ կրկին փնտրում ես հանցանքներս ու քննում մեղքերս։
7 Գիտես, որ երբեք չեմ ամբարշտացել, բայց ո՞վ ինձ կազատի քո ձեռքից։
8 Քո ձեռքն է արարել ու ստեղծել ինձ, բայց հետո դարձել ու զարկել ես ինձ։
9 Հիշի՛ր, որ կավից ես ստեղծել. վերստին հո՞ղ ես դարձնում ինձ։
10 Մի՞թե կաթի պես չես կթել ինձ, պանրի պես մակարդել։
11 Մորթ ու միս հագցրել, ոսկրերով, ջիլերով հյուսել։
12 Կյանք ու ողորմություն ես դրել ինձ վրա. հոգատարությամբ ես պահել ինձ։
13 Եվ քանի որ դու այս բոլորն ունես գիտեմ, որ ամեն բան կարող ես. քեզ համար անհնարին ոչ մի բան չկա։
14 Եթե մեղանչեմ, թեկուզ և չես ների իմ անօրենությունը, բայց ինձ կպահես։
15 Եթե ամբարշտանամ, օ՜, վա՜յ ինձ. իսկ եթե արդար իսկ լինեմ, չեմ կարող հայացքս բարձրացնել, քանի որ մեջս անարգանք կա լեցուն։
16 Որսված եմ իբրև առյուծ, որին պիտի սպանեն։ Ինձ դարձյալ չարաչար ջնջում ես,
17 նորոգում հարվածներն ինձ վրա։ Բարկությամբ ես ձեռքդ իջեցրել ինձ վրա, հրոսակներ ես հանել իմ դեմ։
18 Ինձ ինչո՞ւ հանեցիր որովայնից, ու տեղում չմեռա։ Ոչ մի աչք չէր տեսնի ինձ այնժամ,
19 ու իբրև չեղած կլինեի։ Եվ ինչո՞ւ արգանդից ուղղակի գերեզման չիջա,
20 կամ մի՞թե շատ կարճ չէ ժամանակն իմ կյանքի։ Թո՛ւյլ տուր ինձ, որ փոքր-ինչ հանգստանամ,
21 մինչև այնտեղ գնամ, որտեղից երբեք չեմ դառնալու՝ երկիրն այն խավարչտին ու մթին,
22 երկիրն հավիտենական աղջամուղջի, որտեղ լույս չկա, ու ոչ ոք չի կարող մարդկային կյանք տեսնել»։