Bible

1 Յիսուս դարձեալ սկսաւ ուսուցանել Գալիլեայի լիճինեզերքը։ Ժողովուրդը ա՛յնքան խռնուեցաւ իր շուրջ, որ ինք նաւակ մտաւ եւ հոն նստաւ, իսկ ժողովուրդը ցամաքին վրայ լիճին ամբողջ եզերքը բռնած էր։ 2 Անիկա առակներով անոնց շատ բան կը սորվեցնէր։ Իր քարոզութեան ընթացքին ըսաւ. – 3 Լսեցէ՛ք։ Ահա սերմանող մը գնաց սերմ ցանելու։ 4 Սերմանած ատեն սերմերէն ոմանք ինկան ճամբուն եզերքը, եւ երկինքի թռչունները եկան ու կերան զանոնք։ 5 Ուրիշներ ժայռոտ տեղ ինկան, ուր առատ հող չկար 6 եւ անմիջապէս բուսան, քանի հողը խորունկ չէր. եւ երբ արեւը ելաւ՝ այրեցան, եւ որովհետեւ արմատ չունէին՝ չորցան։ 7 Ոմանք ինկան փուշերու մէջ. փուշերը ելան եւ խեղդեցին զանոնք, եւ անոնք պտուղ չտուին։ 8 Իսկ ուրիշներ ալ ինկան լաւ հողի մէջ եւ աճելով պտուղ տուին, ոմանք մէկի տեղ երեսուն, ուրիշներ՝ մէկի տեղ վաթսուն եւ կամ մէկի տեղ հարիւր։ 9 Եւ ըսաւ. – Ականջ ունեցողը թող լսէ։ 10 Երբ Յիսուս առանձին մնաց, զինք լսողներէն ոմանք տասներկու աշակերտներուն հետ եկան եւ ուզեցին որ իրենց բացատրէ առակը: 11 Յիսուս ըսաւ. - Դուք պէտք է գիտնաք Աստուծոյ արքայութեան գաղտնիքները, բայց անոնց, որոնք դուրսէն են, ամէն ինչ առակներով կը յայտնուի, 12 այնպէս որ՝ «Անդադար պիտի նային, բայց պիտի չտեսնեն, շարունակ պիտի լսեն, բայց պիտի չհասկնան, որպէսզի չըլլայ թէ Աստուծոյ դառնան եւ Աստուած ալ իրենց ներէ»։ 13 Ապա հարցուց անոնց. – Չհասկցա՞ք առակին իմաստը։ Հապա ինչպէ՞ս պիտի հասկնաք բոլոր միւս առակները։ – 14 Սերմանողը Աստուծոյ խօսքն է որ կը սերմանէ։ 15 Ճամբուն եզերքը գտնուող հողը պատկերն է այն մարդոց, որոնք Աստուծոյ խօսքը կը լսեն, բայց հազիւ լսած՝ ահա Սատանան կու գայ եւ անոնց սրտէն կը հանէ Աստուծոյ խօսքը։ 16 Ժայռոտ հողը նմանութիւնն է այն մարդոց, որոնք երբ կը լսեն Աստուծոյ խօսքը՝ անմիջապէս ուրախութեամբ կ՚ընդունին զայն. 17 սակայն ասոնք արմատ չունին իրենց մէջ, այսինքն՝ ժամանակուան մը համար կը հաւատան, եւ երբ նեղութեան կամ Աստուծոյ խօսքին համար հալածանքի ենթարկուին՝ անմիջապէս իրենց հաւատքը կը կորսնցնեն։ 18 Փուշերով ծածկուած հողը կը նմանի այն մարդոց, որոնք Աստուծոյ խօսքը կը լսեն, 19 սակայն երկրաւոր կեանքի հոգերը, հարստութեան հրապոյրը եւ ուրիշ տեսակի ցանկութիւններ զիրենք կը գրաւեն ու կը խեղդեն իրենց մէջ ինկած սերմերը, եւ անպտուղ կը դառնան։ 20 Իսկ լաւ հողը կը նմանի այն մարդոց, որոնք կը լսեն Աստուծոյ խօսքը եւ կ՚ընդունին զայն ու պտուղ կու տան, մէկի տեղ՝ երեսուն, մէկի տեղ՝ վաթսուն եւ մէկի տեղ՝ հարիւր։ 21 Ապա աւելցուց. – Ոեւէ մէկը արդեօք ճրագը ներս կը բերէ՞ կաթսայի կամ անկողինի տակ դնելու համար։ Զայն աշտանակի վրայ չի՞ դներ։ 22 Որովհետեւ չկայ ծածուկ բան որ չյայտնուի, ոչ ալ գաղտնի բան՝ որ երեւան չգայ։ 23 Ականջ ունեցողը թող լսէ։ 24 Յետոյ ըսաւ. - Ուշադի՛ր եղէք ձեր լսած խօսքերուն, որովհետեւ զայն լսողներդ աւելիով պիտի ունենաք։ Ինչ չափով որ ուրիշները չափէք, նոյն չափով Աստուած ձեզ պիտի չափէ։ 25 Որովհետեւ ունեցողին աւելիով պիտի տրուի, իսկ չունեցողէն պիտի առնուի ունեցած փոքր բաժինն ալ։ 26 Յետոյ Յիսուս շարունակեց. – Աստուծոյ արքայութիւնը կը նմանի հետեւեալին.– Մարդ մը արտին մէջ սերմ կը ցանէ։ 27 Օրեր ու գիշերներ կ՚անցնին, կը քնանայ ու կ՚արթննայ, մինչ այդ սերմերը կը բուսնին ու կ՚աճին, եւ ինք չի գիտեր թէ ի՛նչպէս կը մեծնան։ 28 Այսինքն, հողը ինքնաբերաբար կ՚աճեցնէ սերմը. նախ ցօղունը, ապա հասկը, ապա հասկին մէջ լեցուն ցորենը։ 29 Եւ երբ ցորենը հասուննայ, անմիջապէս հնձուորները արտ կը ղրկէ, որովհետեւ հունձքի ժամը հասած է։ 30 Եւ հարցուց. – Ի՞նչ բանի կրնանք նմանցնել Աստուծոյ արքայութիւնը եւ կամ ի՞նչ օրինակով կրնանք բացատրել։ 31 Անիկա կը նմանի մանանեխի հատիկին, որ հողին մէջ ցանուած ատեն՝ երկրի վրայ եղող սերմերէն ամենէն փոքրն է։ 32 Բայց երբ սերմանուի, կը բուսնի եւ բոլոր տունկերէն աւելիմեծ կ՚ըլլայ. ա՛յնքան մեծ ոստեր կ՚արձակէ, որ անոր շուքին տակ երկինքի թռչունները կու գան եւ բոյն կը շինեն։ 33 Եւ այսպիսի առակներով Յիսուս իր ուսուցումները կը ներկայացնէր ժողովուրդին, այնպէս որ կարենային զինք հասկնալ։ 34 Անիկա առանց առակի ոչինչ կը խօսէր, բայց իր աշակերտներուն հետ առանձին եղած ատեն՝ ամէն ինչկը բացատրէր անոնց։ 35 Նոյն օրը երեկոյեան, Յիսուս իր աշակերտներուն ըսաւ. – Եկէք լիճին միւս կողմը անցնինք։ 36 Աշակերտները ձգեցին ժողովուրդը եւ բարձրացան այն նաւակին մէջ, ուր Յիսուս կը գտնուէր։ Հոն ուրիշ նաւակներ ալ կային։ 37 Յանկարծ զօրաւոր հով մը փոթորկեց լիճը։ Ալիքները նաւակին զարնուելով՝ ներս կը թափէին, զայն լեցնելու աստիճան, 38 մինչ Յիսուս նաւակին յետսակողմը բարձի մը վրայ կը քնանար։ Աշակերտները արթնցուցին զինք եւ ըսին. – Վարդապե՛տ, հոգդ չէ՞ որ մենք կը կորսուինք։ 39 Յիսուս ոտքի ելլելով սաստեց հովը, ըսելով. – Դադրէ՛,– եւ լիճին ըսաւ.– Հանդարտէ՛։ Հովը դադրեցաւ եւ կատարեալ հանդարտութիւն տիրեց։ 40 Ապա Յիսուս իր աշակերտներուն ըսաւ. – Ինչո՞ւ այդպէս վախկոտ էք. տակաւի՞ն հաւատք չունիք։ 41 Անոնք չափազանց վախցան եւ իրարու կ՚ըսէին. – Ո՞վ է արդեօք այս մարդը, որ նոյնիսկ հովն ու ծովը կը հնազանդին իրեն։