Bible

1 برای سالار سرایندگان. غزل داوود. در مایۀ ’سوسن شهادت‘. برای تعلیم. آنگاه که داوود با اَرام نَهَرَین و اَرام صوبه جنگید و هنگامی که یوآب بازگشته دوازده هزار تن از اَدومیان را در وادی نَمک کُشت. خدایا، تو ما را طرد کرده و بر ما رخنه کرده‌ای؛ خشمگین بودی؛ اما اکنون ما را برگردان! 2 زمین را لرزانده و از میان شکافته‌ای؛ شکستگیهایش را ترمیم کن، زیرا به جنبش درآمده است! 3 قوم خویش را به سختیها دچار گردانیدی؛ بادۀ گیج‌کننده به ما نوشانیدی. 4 اما برای ترسندگانت، پرچمی افراشتی تا از تیررَسِ کمان بِدان بگریزند. سِلاه 5 به دست راست خویش نجات ده، و اجابتم فرما، تا محبوبان تو رهایی یابند. 6 خدا در قدوسیت خود سخن گفته است: «شِکیم را شادمانه قسمت می‌کنم و دشت سُکّوت را اندازه می‌گیرم. 7 جِلعاد از آن من است و مَنَسی از آن من؛ اِفرایِم، کلاهخود من است، یهودا عصای سلطنتم. 8 موآب ظرف دست‌شویی من است، بر اَدوم پای‌پوش خود را می‌افکنم، و بر فلسطین بانگ پیروزی برمی‌آورم.» 9 کیست که مرا به شهر حصاردار درآوَرَد؟ کیست که مرا به اَدوم رهنمون شود؟ 10 مگر نه تو خدایا، که طردمان کرده‌ای، و دیگر با سپاهیان ما بیرون نمی‌آیی؟ 11 در برابر دشمن، یاریمان فرما، زیرا یاری انسان عبث است. 12 با خدا پیروز خواهیم شد، اوست که خصمان ما را پایمال خواهد کرد.