Zechariah 4
1 Καὶ ἐπέστρεψεν ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν μετ᾿ ἐμοῦ καὶ μὲ ἐξήγειρεν ὡς ἄνθρωπον ἐξεγειρόμενον ἀπὸ τοῦ ὕπνου αὑτοῦ,
2 καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Τί βλέπεις σύ; Καὶ εἶπα, Ἐθεώρησα καὶ ἰδού, λυχνία ὅλη χρυσή καὶ δοχεῖον ἐπὶ τῆς κορυφῆς αὐτῆς, καὶ οἱ ἑπτὰ λύχνοι αὐτῆς ἐπ᾿ αὐτῆς καὶ ἑπτὰ σωλήνες εἰς τοὺς λύχνους τοὺς ἐπὶ τῆς κορυφῆς αὐτῆς,
3 καὶ δύο ἐλαῖαι ἐπάνωθεν αὐτῆς, μία ἐκ δεξιῶν τοῦ δοχείου καὶ μία ἐξ ἀριστερῶν αὐτῆς.
4 Καὶ ἀπεκρίθην καὶ εἶπα πρὸς τὸν ἄγγελον τὸν λαλοῦντα μετ᾿ ἐμοῦ, λέγων, Τί εἶναι ταῦτα, κύριέ μου;
5 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν μετ᾿ ἐμοῦ καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, Δὲν γνωρίζεις τί εἶναι ταῦτα; Καὶ εἶπα, Οὐχί, κύριέ μου.
6 Καὶ ἀπεκρίθη καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ, λέγων, Οὗτος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ζοροβάβελ, λέγων, Οὐχὶ διὰ δυνάμεως οὐδὲ διὰ ἰσχύος ἀλλὰ διὰ τοῦ Πνεύματός μου, λέγει ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων.
7 Τίς εἶσαι σύ, τὸ ὄρος τὸ μέγα, ἔμπροσθεν τοῦ Ζοροβάβελ; πεδιάς· καὶ θέλει ἐκφέρει τὸν ἀκρογωνιαῖον λίθον ἐν ἀλαλαγμῷ, Χάρις, χάρις εἰς αὐτόν!
8 Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς ἐμέ, λέγων,
9 Αἱ χεῖρες τοῦ Ζοροβάβελ ἔθεσαν τὸ θεμέλιον τοῦ οἴκου τούτου καὶ αἱ χεῖρες αὐτοῦ θέλουσι τελειώσει αὐτόν· καὶ θέλεις γνωρίσει ὅτι ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων μὲ ἀπέστειλε πρὸς ἐσᾶς.
10 Διότι τίς κατεφρόνησε τὴν ἡμέραν τῶν μικρῶν πραγμάτων; θέλουσι βεβαίως χαρῆ καὶ θέλουσιν ἰδεῖ τὸν κασσιτέρινον λίθον ἐν τῇ χειρὶ τοῦ Ζοροβάβελ οἱ ἑπτὰ ἐκεῖνοι ὀφθαλμοὶ τοῦ Κυρίου, οἱ περιτρέχοντες διὰ πάσης τῆς γῆς.
11 Τότε ἀπεκρίθην καὶ εἶπα πρὸς αὐτόν, Τί εἶναι αἱ δύο αὗται ἐλαῖαι ἐπὶ τὰ δεξιὰ τῆς λυχνίας καὶ ἐπὶ τὰ ἀριστερὰ αὐτῆς;
12 Καὶ ἀπεκρίθην ἐκ δευτέρου καὶ εἶπα πρὸς αὐτόν, Τί εἶναι οἱ δύο κλάδοι τῶν ἐλαιῶν, οἵτινες διὰ τῶν δύο χρυσῶν σωλήνων ἐκκενόνουσιν ἐξ ἑαυτῶν τὸ ἔλαιον εἰς τὴν χρυσήν λυχνίαν;
13 Καὶ εἶπε πρὸς ἐμὲ λέγων, Δὲν γνωρίζεις τί εἶναι ταῦτα; Καὶ εἶπα, Οὐχί, κύριέ μου.
14 Τότε εἶπεν, Οὗτοι εἶναι οἱ δύο κεχρισμένοι, οἱ παριστάμενοι πλησίον τοῦ Κυρίου πάσης τῆς γῆς.