Proverbs 14
1 Αἱ σοφαὶ γυναῖκες οἰκοδομοῦσι τὸν οἶκον αὑτῶν· ἡ δὲ ἄφρων κατασκάπτει αὐτὸν διὰ τῶν χειρῶν αὑτῆς.
2 Ὁ περιπατῶν ἐν τῇ εὐθύτητι αὑτοῦ φοβεῖται τὸν Κύριον· ὁ δὲ σκολιὸς τὰς ὁδοὺς αὑτοῦ καταφρονεῖ αὐτόν.
3 Ἐν στόματι ἄφρονος εἶναι ἡ ῥάβδος τῆς ὑπερηφανίας· τὰ δὲ χείλη τῶν σοφῶν θέλουσι φυλάττει αὐτούς.
4 Ὅπου δὲν εἶναι βόες, ἡ ἀποθήκη εἶναι κενή· ἡ δὲ ἀφθονία τῶν γεννημάτων εἶναι ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ βοός.
5 Ὁ ἀληθής μάρτυς δὲν θέλει ψεύδεσθαι· ὁ δὲ ψευδής μάρτυς ἐκχέει ψεύδη.
6 Ὁ χλευαστής ζητεῖ σοφίαν καὶ δὲν εὑρίσκει· εἰς δὲ τὸν συνετὸν εἶναι εὔκολος ἡ μάθησις.
7 Ὕπαγε κατέναντι τοῦ ἄφρονος ἀνθρώπου καὶ δὲν θέλεις εὑρεῖ χείλη συνέσεως.
8 Ἡ σοφία τοῦ φρονίμου εἶναι νὰ γνωρίζῃ τὴν ὁδὸν αὑτοῦ· ἡ δὲ μωρία τῶν ἀφρόνων ἀποπλάνησις.
9 Οἱ ἄφρονες γελῶσιν εἰς τὴν ἀνομίαν· ἐν μέσῳ δὲ τῶν εὐθέων εἶναι χάρις.
10 Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου γνωρίζει τὴν πικρίαν τῆς ψυχῆς αὐτοῦ· καὶ ξένος δὲν συμμετέχει τῆς χαρᾶς αὐτῆς.
11 Ἡ οἰκία τῶν ἀσεβῶν θέλει ἀφανισθῆ· ἡ δὲ σκηνή τῶν εὐθέων θέλει ἀνθεῖ.
12 Ὑπάρχει ὁδός, ἥτις φαίνεται ὀρθή εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ τέλη αὐτῆς φέρουσιν εἰς θάνατον.
13 Ἔτι καὶ εἰς τὸν γέλωτα πονεῖ ἡ καρδία· καὶ τὸ τέλος τῆς χαρᾶς εἶναι λύπη.
14 Ὁ διεφθαρμένος τὴν καρδίαν θέλει ἐμπλησθῆ ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὑτοῦ· ὁ δὲ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἀφ᾿ ἑαυτοῦ.
15 Ὁ ἁπλοῦς πιστεύει εἰς πάντα λόγον· ὁ δὲ φρόνιμος προσέχει εἰς τὰ βήματα αὑτοῦ.
16 Ὁ σοφὸς φοβεῖται καὶ φεύγει ἀπὸ τοῦ κακοῦ· ἀλλ᾿ ὁ ἄφρων προχωρεῖ καὶ θρασύνεται.
17 Ὁ ὀξύθυμος πράττει ἀστοχάστως· καὶ ὁ κακόβουλος ἄνθρωπος εἶναι μισητός.
18 Οἱ ἄφρονες κληρονομοῦσι μωρίαν· οἱ δὲ φρόνιμοι στεφανοῦνται σύνεσιν.
19 Οἱ κακοὶ ὑποκλίνουσιν ἔμπροσθεν τῶν ἀγαθῶν, καὶ οἱ ἀσεβεῖς εἰς τὰς πύλας τῶν δικαίων.
20 Ὁ πτωχὸς μισεῖται καὶ ὑπὸ τοῦ πλησίον αὑτοῦ· τοῦ δὲ πλουσίου οἱ φίλοι πολλοί.
21 Ὁ καταφρονῶν τὸν πλησίον αὑτοῦ ἁμαρτάνει· ὁ δὲ ἐλεῶν τοὺς πτωχοὺς εἶναι μακάριος.
22 Δὲν πλανῶνται οἱ βουλευόμενοι κακόν; ἔλεος ὅμως καὶ ἀλήθεια θέλει εἶσθαι εἰς τοὺς βουλευομένους ἀγαθόν.
23 Ἐν παντὶ κόπῳ ὑπάρχει κέρδος· ἡ δὲ φλυαρία τῶν χειλέων φέρει μόνον εἰς ἔνδειαν.
24 Τὰ πλούτη τῶν σοφῶν εἶναι στέφανος εἰς αὐτούς· τῶν δὲ ἀφρόνων ἡ ὑπεροχή μωρία.
25 Ὁ ἀληθής μάρτυς ἐλευθερόνει ψυχάς· ὁ δὲ δόλιος ἐκχέει ψεύδη.
26 Ἐν τῷ φόβῳ τοῦ Κυρίου εἶναι ἐλπὶς ἰσχυρά· καὶ εἰς τὰ τέκνα αὐτοῦ θέλει ὑπάρχει καταφύγιον.
27 Ὁ φόβος τοῦ Κυρίου εἶναι πηγή ζωῆς, ἀπομακρύνων ἀπὸ παγίδων θανάτου.
28 Ἐν τῷ πλήθει τοῦ λαοῦ εἶναι ἡ δόξα τοῦ βασιλέως· ἐν δὲ τῇ ἐλλείψει τοῦ λαοῦ ὁ ἀφανισμὸς τοῦ ἡγεμονεύοντος.
29 Ὁ μακρόθυμος ἔχει μεγάλην φρόνησιν· ὁ δὲ ὀξύθυμος ἀνεγείρει τὴν ἀφροσύνην αὑτοῦ.
30 Ἡ ὑγιαίνουσα καρδία εἶναι ζωή τῆς σαρκός· ὁ δὲ φθόνος σαπρία τῶν ὀστέων.
31 Ὁ καταθλίβων τὸν πένητα ὀνειδίζει τὸν Ποιητήν αὐτοῦ· ὁ δὲ τιμῶν αὐτὸν ἐλεεῖ τὸν πτωχόν.
32 Ὁ ἀσεβής ἐκτινάσσεται ἐν τῇ ἀσεβείᾳ αὑτοῦ· ὁ δὲ δίκαιος καὶ ἐν τῷ θανάτῳ αὑτοῦ ἔχει ἐλπίδα.
33 Ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ συνετοῦ ἐπαναπαύεται σοφία· ἐν μέσῳ δὲ τῶν ἀφρόνων φανεροῦται.
34 Ἡ δικαιοσύνη ὑψόνει ἔθνος· ἡ δὲ ἁμαρτία εἶναι ὄνειδος λαῶν.
35 Εὔνοια τοῦ βασιλέως εἶναι πρὸς φρόνιμον δοῦλον· θυμὸς δὲ αὐτοῦ πρὸς τὸν προξενοῦντα αἰσχύνην.