Proverbs 13
1 Ὁ σοφὸς υἱὸς δέχεται τὴν διδασκαλίαν τοῦ πατρός· ὁ δὲ χλευαστής δὲν ἀκούει ἔλεγχον.
2 Ἐκ τῶν καρπῶν τοῦ στόματος αὑτοῦ ὁ ἄνθρωπος θέλει φάγει ἀγαθά· ἡ δὲ ψυχή τῶν ἀνόμων ἀδικίαν.
3 Ὁ φυλάττων τὸ στόμα αὑτοῦ διαφυλάττει τὴν ζωήν αὑτοῦ· ὁ δὲ ἀνοίγων προπετῶς τὰ χείλη αὑτοῦ θέλει ἀπολεσθῆ.
4 Ἡ ψυχή τοῦ ὀκνηροῦ ἐπιθυμεῖ καὶ δὲν ἔχει· ἡ δὲ ψυχή τῶν ἐπιμελῶν θέλει χορτασθῆ.
5 Ὁ δίκαιος μισεῖ λόγον ψευδῆ· ὁ δὲ ἀσεβής καθίσταται δυσώδης καὶ ἄτιμος.
6 Ἡ δικαιοσύνη φυλάττει τὸν τέλειον τὴν ὁδόν· ἡ δὲ ἀσέβεια καταστρέφει τὸν ἁμαρτωλόν.
7 Ὑπάρχει ἄνθρωπος ὅστις κάμνει τὸν πλούσιον, καὶ δὲν ἔχει οὐδέν· καὶ ἄλλος ὅστις κάμνει τὸν πτωχόν, καὶ ἔχει πλοῦτον πολύν.
8 Τὸ λύτρον τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ πλοῦτος αὐτοῦ· ὁ δὲ πτωχὸς δὲν ἀκούει ἐπίπληξιν.
9 Τὸ φῶς τῶν δικαίων εἶναι φαιδρόν· ὁ δὲ λύχνος τῶν ἀσεβῶν θέλει σβεσθῆ.
10 Μόνον ἀπὸ τῆς ὑπερηφανίας προέρχεται ἡ ἔρις· ἡ δὲ σοφία εἶναι μετὰ τῶν δεχομένων συμβουλάς.
11 Τὰ ἐκ ματαιότητος πλούτη θέλουσιν ἐλαττωθῆ· ὁ δὲ συνάγων μὲ τὴν χεῖρα αὑτοῦ θέλει αὐξηνθῆ.
12 Ἡ ἐλπὶς ἀναβαλλομένη ἀτονίζει τὴν καρδίαν· τὸ δὲ ποθούμενον, ὅταν ἔρχηται, εἶναι δένδρον ζωῆς.
13 Ὁ καταφρονῶν τὸν λόγον θέλει ἀφανισθῆ· ὁ δὲ φοβούμενος τὴν ἐντολήν, οὗτος θέλει ἀνταμειφθῆ.
14 Ὁ νόμος τοῦ σοφοῦ εἶναι πηγή ζωῆς, ἀπομακρύνων ἀπὸ παγίδων θανάτου.
15 Σύνεσις ἀγαθή δίδει χάριν· ἡ δὲ ὁδὸς τῶν παρανόμων φέρει εἰς ὄλεθρον.
16 Πᾶς φρόνιμος πράττει μετὰ γνώσεως· ὁ δὲ ἄφρων ἀνακαλύπτει μωρίαν.
17 Ὁ κακὸς μηνυτής πίπτει εἰς δυστυχίαν· ὁ δὲ πιστὸς πρέσβυς εἶναι ἴασις.
18 Πτωχεία καὶ αἰσχύνη θέλουσιν εἶσθαι εἰς τὸν ἀποβάλλοντα τὴν διδασκαλίαν· ὁ δὲ φυλάττων τὸν ἔλεγχον θέλει τιμηθῆ.
19 Ἐπιθυμία ἐκπληρωθεῖσα εὐφραίνει τὴν ψυχήν· εἰς δὲ τοὺς ἄφρονας εἶναι βδελυρὸν νὰ ἐκκλίνωσιν ἀπὸ τοῦ κακοῦ.
20 Ὁ περιπατῶν μετὰ σοφῶν θέλει εἶσθαι σοφός· ὁ δὲ σύντροφος τῶν ἀφρόνων θέλει ἀπολεσθῆ.
21 Κακὸν παρακολουθεῖ τοὺς ἁμαρτωλούς· εἰς δὲ τοὺς δικαίους θέλει ἀνταποδοθῆ καλόν.
22 Ὁ ἀγαθὸς ἀφίνει κληρονομίαν εἰς υἱοὺς υἱῶν· ὁ πλοῦτος δὲ τοῦ ἁμαρτωλοῦ θησαυρίζεται διὰ τὸν δίκαιον.
23 Πολλήν τροφήν δίδει ὁ ἀγρὸς τῶν πτωχῶν· τινὲς δὲ δι᾿ ἔλλειψιν κρίσεως ἀφανίζονται.
24 Ὁ φειδόμενος τῆς ῥάβδου αὑτοῦ μισεῖ τὸν υἱὸν αὑτοῦ· ἀλλ᾿ ὁ ἀγαπῶν αὐτὸν παιδεύει αὐτὸν ἐν καιρῷ.
25 Ὁ δίκαιος τρώγει μέχρι χορτασμοῦ τῆς ψυχῆς αὑτοῦ· ἡ δὲ κοιλία τῶν ἀσεβῶν θέλει στερεῖσθαι.