Proverbs 12
1 Ὅστις ἀγαπᾷ παιδείαν, ἀγαπᾷ γνῶσιν· ἀλλ᾿ ὅστις μισεῖ ἔλεγχον, εἶναι ἄφρων.
2 Ὁ καλὸς εὑρίσκει χάριν παρὰ Κυρίου· τὸν δὲ μηχανευόμενον κακὰ θέλει καταδικάσει.
3 Δὲν θέλει στερεωθῆ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἀνομίας· ἡ ῥίζα δὲ τῶν δικαίων θέλει μένει ἀσάλευτος.
4 Ἡ ἐνάρετος γυνή εἶναι στέφανος εἰς τὸν ἄνδρα αὑτῆς· ἡ δὲ προξενοῦσα αἰσχύνην εἶναι ὡς σαπρία εἰς τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ.
5 Οἱ λογισμοὶ τῶν δικαίων εἶναι εὐθύτης· αἱ δὲ βουλαὶ τῶν ἀσεβῶν δόλος.
6 Οἱ λόγοι τῶν ἀσεβῶν ἐνεδρεύουσιν αἷμα· τὸ δὲ στόμα τῶν εὐθέων θέλει ἐλευθερώσει αὐτούς.
7 Οἱ ἀσεβεῖς καταστρέφονται καὶ δὲν ὑπάρχουσιν· ὁ οἶκος δὲ τῶν δικαίων θέλει διαμένει.
8 Ὁ ἄνθρωπος ἐγκωμιάζεται κατὰ τὴν σύνεσιν αὑτοῦ· ὁ δὲ διεστραμμένος τὴν καρδίαν θέλει εἶσθαι εἰς καταφρόνησιν.
9 Καλήτερος ὁ ἄνθρωπος ὁ μή τιμώμενος καὶ ἐπαρκῶν εἰς ἑαυτόν, παρὰ ὁ κενοδοξῶν καὶ στερούμενος ἄρτου.
10 Ὁ δίκαιος ἐπιμελεῖται τὴν ζωήν τοῦ κτήνους αὑτοῦ· τὰ δὲ σπλάγχνα τῶν ἀσεβῶν εἶναι ἀνελεήμονα.
11 Ὁ ἐργαζόμενος τὴν γῆν αὑτοῦ θέλει χορτασθῆ ἄρτον· ὁ δὲ ἀκολουθῶν τοὺς ματαιόφρονας εἶναι ἐνδεής φρενῶν.
12 Ὁ ἀσεβής ζητεῖ τὴν ὑπεράσπισιν τῶν κακῶν· ἀλλ᾿ ἡ ῥίζα τοῦ δικαίου ἀναδίδει.
13 Δι᾿ ἁμαρτίαν χειλέων παγιδεύεται ὁ ἀσεβής· ὁ δὲ δίκαιος ἐξέρχεται ἐκ στενοχωρίας.
14 Ἐκ τῶν καρπῶν τοῦ στόματος αὑτοῦ ὁ ἄνθρωπος θέλει ἐμπλησθῆ ἀγαθῶν· καὶ ἡ ἀμοιβή τῶν χειρῶν τοῦ ἀνθρώπου θέλει ἐπιστρέψει εἰς αὐτόν.
15 Ἡ ὁδὸς τοῦ ἄφρονος εἶναι ὀρθή εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ· ὁ δὲ ἀκούων συμβουλὰς εἶναι σοφός.
16 Ὁ ἄφρων φανερόνει εὐθὺς τὴν ὀργήν αὑτοῦ· ὁ δὲ φρόνιμος σκεπάζει τὸ ὄνειδος αὑτοῦ.
17 Ὁ λαλῶν ἀλήθειαν ἀναγγέλλει τὸ δίκαιον· ὁ δὲ ψευδομάρτυς δόλον.
18 Ὁ φλύαρος εἶναι ὡς τραύματα μαχαίρας· ἡ δὲ γλῶσσα τῶν σοφῶν, ἴασις.
19 Τὰ χείλη τῆς ἀληθείας θέλουσιν εἶσθαι σταθερὰ διαπαντός· ἡ δὲ ψευδής γλῶσσα μόνον στιγμιαία.
20 Δόλος εἶναι ἐν τῇ καρδίᾳ τῶν μηχανευομένων κακά· εὐφροσύνη δὲ εἰς τοὺς βουλευομένους εἰρήνην.
21 Οὐδεμία βλάβη θέλει συμβῆ εἰς τὸν δίκαιον· οἱ δὲ ἀσεβεῖς θέλουσιν ἐμπλησθῆ κακῶν.
22 Ψευδῆ χείλη βδέλυγμα εἰς τὸν Κύριον· οἱ δὲ ποιοῦντες ἀλήθειαν εἶναι δεκτοὶ εἰς αὐτόν.
23 Ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος καλύπτει γνῶσιν· ἡ δὲ καρδία τῶν ἀφρόνων διακηρύττει μωρίαν.
24 Ἡ χεὶρ τῶν ἐπιμελῶν θέλει ἐξουσιάζει· οἱ δὲ ὀκνηροὶ θέλουσιν εἶσθαι ὑποτελεῖς.
25 Ἡ λύπη ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ ἀνθρώπου ταπεινόνει αὐτήν· ὁ δὲ καλὸς λόγος εὐφραίνει αὐτήν.
26 Ὁ δίκαιος ὑπερέχει τοῦ πλησίον αὑτοῦ· ἡ δὲ ὁδὸς τῶν ἀσεβῶν πλανᾷ αὐτούς.
27 Ὁ ὀκνηρὸς δὲν ἐπιτυγχάνει τοῦ θηράματος αὑτοῦ· τὰ δὲ ὑπάρχοντα τοῦ ἐπιμελοῦς ἀνθρώπου εἶναι πολύτιμα.
28 Ἐν τῇ ὁδῷ τῆς δικαιοσύνης εἶναι ζωή· καὶ ἡ πορεία τῆς ὁδοῦ αὐτῆς δὲν φέρει εἰς θάνατον.