Jeremiah 10
1 Inyong dinggin ang salita na sinasalita ng Panginoon sa inyo, Oh sangbahayan ni Israel.
2 Ganito ang sabi ng Panginoon, Huwag kayong matuto ng lakad ng mga bansa, at huwag kayong manganglupaypay sa mga tanda ng langit; sapagkat ang mga bansa ay nanganglulupaypay sa mga yaon.
3 Sapagkat ang mga kaugalian ng mga bayan ay walang kabuluhan: sapagkat may pumuputol ng punong kahoy sa gubat, na siyang gawa ng mga kamay ng manggagawa sa pamamagitan ng palakol.
4 Kanilang ginagayakan ng pilak at ng ginto; kanilang ikinakapit ng mga pako at ng mga pamukpok, upang huwag makilos.
5 Silay gaya ng puno ng palma, na binilog, at hindi nagsasalita: kinakailangang pasanin, sapagkat hindi makalakad. Huwag ninyong katakutan ang mga yaon, sapagkat hindi makagagawa ng kasamaan, ni wala ring magagawang mabuti.
6 Walang gaya mo, Oh Panginoon; ikaw ay dakila, at ang iyong pangalan ay dakila sa kapangyarihan.
7 Sinong hindi matatakot sa iyo, Oh Hari ng mga bansa? sapagkat sa iyo nauukol; palibhasay sa gitna ng lahat ng pantas sa mga bansa, at sa lahat nilang kaharian, ay walang gaya mo.
8 Kundi silay pawang tampalasan at hangal turo ng mga dios-diosan, yaoy kahoy lamang.
9 May pilak na pinukpok na dinala rito mula sa Tarsis, at ginto mula sa Uphaz, na gawa ng manggagawa at ng mga kamay ng panday; azul at kulay ube ang kanilang damit; gawang lahat ng mga bihasang manggagawa.
10 Ngunit ang Panginoon ay tunay na Dios; siya ang buhay na Dios, at walang hanggang Hari: sa kaniyang poot ay nayayanig ang lupa, at hindi matatagalan ng mga bansa ang kaniyang galit.
11 Ganito ang inyong sasabihin sa kanila, Ang mga dios na hindi gumawa ng langit at ng lupa, ang mga ito ang mangalilipol sa lupa, at sa silong ng langit.
12 Kaniyang ginawa ang lupa sa pamamagitan ng kaniyang kapangyarihan, kaniyang itinatag ang sanglibutan sa pamamagitan ng kaniyang karunungan, at kaniyang iniladlad ang langit sa pamamagitan ng kaniyang pagkaunawa:
13 Pagka siyay naguutos, may hugong ng tubig sa langit, at kaniyang pinaiilanglang ang mga singaw mula sa mga dulo ng lupa; siyay nagpapakidlat para sa ulan, at naglalabas ng hangin mula sa mga kinalalagyan.
14 Bawat tao ay naging tampalasan at walang kaalaman; bawat panday ay nalagay sa kahihiyan sa kaniyang larawang inanyuan; sapagkat ang kaniyang larawang binubo ay kabulaanan, at hindi humihinga ang mga yaon.
15 Silay walang kabuluhan, gawang karayaan: sa panahon ng pagdalaw sa mga yaon sila ay mangalilipol.
16 Ang bahagi ng Jacob ay hindi gaya ng mga ito; sapagkat siya ang may kapal sa lahat ng mga bagay; at ang Israel ay siyang lipi na kaniyang mana ang Panginoon ng mga hukbo ay siyang kaniyang pangalan.
17 Iyong pulutin ang iyong mga kalakal mula sa lupain, Oh ikaw na nakukubkob.
18 Sapagkat ganito ang sabi ng Panginoon, Narito, aking ibubulid ang mga mananahan sa lupain sa panahong ito, at aking pahihirapan sila upang silay makaramdam.
19 Sa aba ko, dahil sa aking sugat! ang aking sugat ay malubha: ngunit aking sinabi, Tunay na ito ay aking hirap, at aking marapat na tiisin.
20 Ang aking tolda ay nagiba, at lahat ng panali ko ay nangapatid; iniwan ako ng aking mga anak, at silay wala na: wala nang magtayo pa ng aking tolda, at magtaas ng aking mga tabing.
21 Sapagkat ang mga pastor ay naging tampalasan, at hindi nagsisangguni sa Panginoon: kayat hindi sila magsisiginhawa, at lahat nilang kawan ay nangalat.
22 Ang tinig ng mga balita, narito, dumarating, at malaking kagulo mula sa lupaing hilagaan, upang gawing kagibaan ang mga bayan ng Juda, at tahanan ng mga chakal.
23 Oh Panginoon, talastas ko na ang lakad ng tao ay hindi sa kaniyang sarili; hindi para sa taong lumalakad ang magtuwid ng kaniyang mga hakbang.
24 Oh Panginoon, sawayin mo ako, ngunit sa pamamagitan ng kahatulan; huwag sa iyong galit, baka akoy iuwi mo sa wala.
25 Iyong ibuhos ang iyong kapusukan sa mga bansa na hindi nakakakilala sa iyo, at sa mga angkan na hindi nagsisitawag sa iyong pangalan; sapagkat kanilang sinakmal ang Jacob, oo, kanilang sinakmal siya, at nilipol siya, at sinira ang kaniyang tahanan.