Luke 20
1 Edhe ndë nji aso ditsh, ai kur po mësonte ndë tempull, edhe nepte zanin’ e mirë, Kryepriftënit’ edhe Shkruesitë bashkë me pleqt’ erthnë sipër ati, edhe folnë,
2 tue thanë: Na thuei, me çfarë pushteti ban këto, cilli asht’ ai qi të ka dhanë këte pushtet?
3 Edhe ai u përgjeq, e u tha atyne: Edhe unë kam me u pyetunë juve një fjalë, edhe më thoni:
4 Pagëzimi i Gjionnit prei qielli ishte, a prei nierëzish?
5 Edhe ata mendoheshinë me vetëvetëhenë, tue thanë, se: Ndë thanshim - Prei qielli; ka me thanë - Përse s’i besuetë pra?
6 Edhe ndë thanshim: Prei nierëzish; gjithë populli ka me na rrafunë me gurë, sepse iu ka mbushunë mendia, se Gjionni ashtë profet.
7 Edhe u përgjegjën, se nukë dinë prei kah ashtë.
8 Edhe Iesui u tha atyne: As unë s’u thom juve, me çfarë pushteti baj këto.
9 Mbasandai filloi me i thanë popullit këte parabullë: Nji nieri mbuell nji vesht, edhe e dha ndër bujq, edhe voiti ndë dhe të huej, e ndejti atie miaft kohë.
10 Edhe ndë kohë të pemëvet dërgoi nji shërbëtuer te bujqit, për me i dhanë prei pemësë veshtit; por bujqit’ e rrafnë, edhe e dërguenë shprazëtë.
11 Edhe për-së-ri dërgoi nji tietër shërbëtuer, por ata edhe ate e rrafnë, edhe e shpërnderuenë, edhe e dërguenë shprazëtë.
12 Edhe për-së-ri dërgoi nji të tretë; por ata edhe këte e banë me plagë, edhe e nxuernë jashtë.
13 Edhe i zoti i veshtit tha: Qish të baj? Le të dërgoj birinë t’em të dashuninë; druese, kur të shofinë këte, kanë me e pasunë turp.
14 Por bujqitë kur pan’ ate, mendoheshinë me vetëvetëhenë, tue thanë: Kyi ashtë trashigimtari, ejani, le ta vrasim, qi të na mbesi trashigimi.
15 Edhe e nxuernë jashtë veshtit. Edhe e vranë. Qish ka me u bam’ atyne i zoti veshtit?
16 Ka me ardhun, e ka me prishunë këta bujqitë, edhe veshtinë ka me ua dhanë të tierëve. Por ata kur ndëgjuenë thanë: Qoftë lark!
17 Edhe ai shtiu sytë, e u tha atyne: Qish ashtë pra këjo qi ashtë shkruem - “Ate gur qi s’e pëlqyen’ ata qi ndërtojnë, kyi u ba për krye kanti?”
18 Kushdo të bierë mb’ate gur, ka me u thërrmuem; edhe mbi ate qi të bierë, ka me e përsheshunë.
19 Edhe Krye-priftënit’ e Shkruisitë kërkuenë me vumë duertë mb ate nd’ate orë, por patnë frikë popullinë,
20 sepse e muernë vesht se për ata tha këte parabullë. Edhe ata si rueitnë, dërguenë kallauza, qi shtiheshinë se janë të dreitë, qi ta zanë me fjalë, për me e dhanë ndër duer të urdhënit, edhe të pushtetit gurvernatorit.
21 Edhe e pyetnë, tue thanë: Mieshtër, e dimë se flet edhe mëson dreitë, edhe s’i mba anë kuit, por mëson udhën’ e Perëndisë me vërteta.
22 Asht’ e udhësë me i dhanë na Kaisarit pagë, apo jo?
23 Edhe ai si muer vesht diallësin’ e atyneve, u tha atyne: Përse më ngitni?
24 Më diftoni nji dinar. Fytyrën’ e kuit, edhe përmbi-shkronjën’ e kuit ka këjo? Edhe ata u përgjegjën, e thanë: të Kaisarit.
25 Edhe ai u tha atyne: Lani pra Kaisarit, ato qi janë të Kaisarit, edhe Perëndisë, ato qi janë të Perëndisë.
26 Edhe s’muftnë me e zanë me fjalë përpara popullit, edhe u mërekulluenë për të përgjegjunit e ati, e s’pëzajtnë.
27 U afruen’ edhe disa prei Saddukeish qi flasinë kundrë, se s’ashtë të ngjallunë, edhe e pyetnë,
28 tue thanë: Mieshtër, Moiseu na ka shkruem - Ndë i vdektë kuit i vëllai qi ka grue, edhe kyi të vdesi pa lanë dielm, i vëllai ati të marri gruenë, edhe të ngjalli farë mbë të vëllan’ e vet.
29 Ishinë pra shtatë vëllazën, edhe i pari muer grue, edhe vdiq pa dielm;
30 edhe i dyti muer gruenë, edhe kyi vdiq pa dielm;
31 edhe i treti muer ate; kështu edhe të shtatëtë, edhe nukë lanë dielm, edhe vdiqën.
32 Edhe së mbrapmi të gjithëve vdiq edhe grueja.
33 Ndë të ngjallunit pra kuit prei atyneve ka me qenunë grueja? Sepse të shtatët’ e patnë ate grue.
34 Edhe Iesui u përgjeq, e u tha atyne: Të bijt’ e kësai jete martojn’ e martohenë,
35 por ata qi bahenë të zotënitë me fituem ate jetë, edhe të ngjallunitë prei së vdekunish, as martojn’ as martohenë,
36 sepse as me vdekunë s’mundenë ma, sepse janë porsi engjujtë; edhe janë të bijt’ e Perëndisë, kur janë të bijt’ e të ngjallunit.
37 Edhe se ngjallenë të vdekunitë, edhe Moiseu e diftoi ndë ferrët, kur thotë Zotinë - “Perëndin’ e Abrahamit, edhe Perëndin’ e Isaakut, edhe Perëndin’ e Iakobit”.
38 Sepse ai nuk’ ashtë Perëndi të vdekunish, por të gjallësh, sepse të gjithë rrojnë nd’ate.
39 Edhe disa prei Shkruisish u përgjegjën’ e thanë: Mieshtër, mirë the.
40 Edhe s’gucojshinë me e pyetunë ma kurgja.
41 Edhe ai u tha atyne: Si thonë se Krishti asht’ i bir’ i Davidit?
42 Edhe ai Davidi vetë thotë ndë libër të psallmëvet - “I tha Zoti Zotit t’em: Rri prei së diathtësë s’eme,
43 ngjysh sa të ve anëmiqt’ e tu ndënë kambët’ e kambëvet tua”.
44 Davidi pra quen ate Zot, e si asht’ i bir i ati?
45 Edhe gjithë populli kur po ndëgjonte, u tha dishepujvet vet:
46 Ruhi prei Shkruisish qi duenë me ecunë me stolia, edhe duenë të përshëndetuna ndëpër tregjet, edhe vendet’ e para ndëpër synagogat, edhe krye-mësalle ndëpër darkat;
47 të cillëtë hanë shtëpiat’ e të vevet, tue shtimë shkaik se falenë shumë. Këta kanë me marrë ma tepërë mundim.