Mark 2
1 E pas ca ditet hiri pagjene ndë Kapernaum; e u digjua se është ndë shtëpi.
2 E atë çast u përmbëjuadhë shumë, kaqë që nukë mund t’i nxinte as vëndi që qe përpara portësë, e i dhidhaks ata dhidhahinë.
3 E erdhë ndë ai e i prunë një të mbajturë, që e ngrijnë katër vetë.
4 E si s’mundnë të qasejnë afër atij nga turma, zbuluanë çatin’ e shtëpisë që qe brënda, e si hapnë, zbritnë shtratnë që dergjej mbë të i mbajturi.
5 Edhe Iisui si pa besën’ e ture, i thotë së mbajturit: Bir, t’u ndëjienë tij fajet’ e tua.
6 E qenë ca nga Grammatejtë që rrijnë atje, e mëndonejnë me zëmëra të ture:
7 Pse vllasfimis kij kështu? Cili mund të ndëjejë faje veçme një, Perndia?
8 E atë çast si e kupëtoi Iisui me Shpirt të tij, që mëndonejnë kështu me vetëhe të ture, u thot’ ature: Pse mëndoneni këto me zëmëra tuaj?
9 Ç’është m’e kollajçme t’i thom së mbajturit: t’u ndëjienë fajet’ e tua, a t’i thom: Ngreu e mer shtratthinë tënd, e ecë udhësë sate?
10 Po që të shihni se i biri njeriut ka u(r)dhër mbi dhe të ndëjejë fajetë (i thotë së mbajturit):
11 Ti të thom, ngreu, e mer shtratnë tënd, e hajde mbë shtëpi tënde.
12 E atë çast u ngre, e si mori shtratnë, dolli përpara së gjithëvet, kaqë që u çuditnë gjithë, e lëvdoijnë Perndinë, e thoshnë se: Kështu nukë pam kurrë.
13 E dolli pagjene nga an’ e detit, e gjithë turma vinte nde ai, e i dhidhaks ata.
14 E tek shkonte mb’udhë pa Levínë, të bir’ e Allfeosë, që rrijte mbë kumerq, e i thot’ atij: Eja pas meje. E u ngre, e vate pas tij.
15 E u bë kur rrijte ai ndë mësallë ndë shtëpi t’atij, rrijnë bashkë me Iisunë, edhe me mathitit’ e tij shumë kumerqarë edhe gjinahqarë, sepse qenë shumë, e erdhë pas tij.
16 E si e pan’ atë grammatejtë edhe farisejtë që hajte bashkë me kumerqarë edhe gjinahqarë, u thoshnë mathitivet së tij: Pse ha edhe ai me kumerqarë edhe me gjinahqarë?
17 Edhe Iisui si e digjoi, u tha ature: Të shëndoshëtë nukë duhenë jatro, po ata që janë të sëmurë. Nuk’ arçë të thërres mbë metani të drejtëtë, po fajëtorëtë.
18 E mathitit’ e Ioannit edhe të Farisejet agjëroijnë, e erdhë e i thon’ atij: Pse mathitit’ e Ioannit edhe të Farisejet agjërojënë, e mathitit’ e tu nuk’ agjërojënë?
19 Edhe Iisui u tha ature: Mos mundjënë të ftuaritë mbë dasmë t’agjërojënë, ngjera sa është dhëndëri me ta bashkë? Sa kohë kanë me vetëhe të ture dhëndërinë nukë mundjënë t’agjërojënë.
20 Po do të vijënë dit, kur të ngrihetë nga ata dhëndëri, e ahiere mb’ato dit do t’agjërojënë.
21 E asndonjë njeri nukë vë mballomë të re e të pafërkuarë mbi rrobë të vjetërë, e ndë mos, mballoma e re do të prishjë atë anë të së vjetërësë që u vu mbi të, e do të bënetë të çjerëtë më likshtë.
22 Edhe ndonjë njeri nukë vë verë të re mbë kaçupe të vjetëra, e ndë mos, vera e re do të shpojë kaçupetë, edhe vera do të derdhetë, edhe kaçupetë do të prishenë; po vera e re mbë kaçupe të ra duhetë të vihetë.
23 E u ndodh të shkonte ai një të shëtunë ndëpër ara të mbjella, e nisnë mathitit’ e tij tuke ecurë mb’udhë të fërkoijnë kallësë.
24 E Farisejtë i thoshn’ atij: Vështro se ç’bëjënë të shëtunë, atë që nuk’ ësht’ e udhësë.
25 Edhe ai u thosh ature: Nukë dhiavastë kurrë se ç’bëri Dhavidhi kur pati shtrëngim, e i erdhi u atij, edhe ature që kish me vetëhe të tij?
26 Qish hiri mbë shtëpi të Perndisë ndë kohë të së parit së priftëret Aviatharit, e hangri bukët’ e prothesit, ato që nuk’ ishte ndëjierë përveçme priftëret, e u dha edhe shokëvet që pati me vetëhe?
27 E u thoshte ature: E Shëtuna për njerinë u bë, e jo njeriu për të shëtunënë.
28 E nd’ësht’ ashtu i biri i njeriut është zot edhe së shëtunësë.