Acts 27
1 E si u apofasis të armenisjëm nevet për Itali, e ipnë Pavllonë edhe ca të tjerë të hapsosurë njëit Ekatondarhut që quhej Iulio, nga spira e Avgustit.
2 E si him ndë një karav nga Adhramiti, e dojëm të shkojëm ndëpër brinjë Asiënë, vam hapëtë. E ish me nevet Aristarhoi Maqedhoniti nga Seleniku.
3 E tjatërënë ditë zum ndë Sidhonë. E Iulioi e mirr Pavllonë njerëzisht, e i dha urdhër të vij ndë miq e të prëhej.
4 E si u ngrem ateje, armenism ndënë Qipro, sepse qenë erëratë kondrë.
5 E si shkuam detn’ e Qiliqisë, e të Pamfilisë, erdhm ndë Mira të Liqisë.
6 E Ekatondarhu si gjeti atje një karav Aleksandhrino që vij për Itali, na hodhi mbë të.
7 E mbë shumë dit, sepse armenism kadalë, mezi arrijtim përpara Knidhosë, e sepse na mbodhis navet era, armenism përbrinjë Kritit nga an’ e Sallmonit.
8 E mezi e shkuam atë, e erdhm ndë një vënd që thuhej Limane të Mira, mb’atë afër ish quteti Llasea.
9 E si pat shkuarë shumë kohë, e më nukë qe siguro t’armenisuritë, sepse pat shkuarë ahiere edhe agjërimi, Pavllua i mpson.
10 E u thosh ature: O njerëz, unë shoh që t’armenisuritë do të bënetë me dëm edhe me humbëjë të madhe jo vetëmë të barrësë e të karavit, po edhe të jetësë sonë.
11 Ma Ekatondarhu beson më tepër te zoti i karavit edhe te navkliroi, se mb’ato që thosh Pavllua.
12 E si nukë qe edhe limani i mirë për të dimëruarë, më të shumëtë bënë kshill të ngriheshim edhe ateje, e të vejëm ndë mundjëm ndë Finiq të dimërojëm, liman të Kritit që vështron mbë di erë, Livënë edhe Horonë.
13 E tek frin notia leh, e pandehnë se qe koha e ture, u ngrenë nga Asua, e shkoijnë afër Kritit.
14 E për një çikëzë herë dolli një erë kundreq Kritit me thëllim që thuhetë evroklidhon.
15 E na u rrëmbie karavi, e më s’mund të qëndron karshi erësë, e e lam e vejëm rrotullë.
16 E tek shkojëm ndënë një nisiet, që quhetë Kllavdhi, mezi mundm të marëm varkënë.
17 Për të ngrijturë të varkësë bënë ndihmëra, e ngjeshjëm karavnë me tërkuzë, se trëmbishnë të mos bijnë ndë kserë, e si zbritnë plëhurëtë, kështu armenisnë.
18 Ma si na rrahu furtuna nevet shumë, nesëret nism e derdhm gjënë.
19 E të tretënë ditë me duar tona e hodhm ndë det armatosin’ e karavit.
20 E për shumë dit as Dielli, as Ulltë dukishnë, e dimër i madh na vin sipër, e për këtë na ngrihej çdo omuth të shpëtojëm nevet.
21 E si kishnë shumë dit pa ngrënë, qëndroi Pavllua ndë mes të ture e thotë: O njerëz, duhej të digjojëtë mua, e të mos ngrihishtë nga Kriti, e të mos keshëtë hequrë këtë nakatosi e këtë dëm.
22 Po ndashti u mpsoj juvet të kini zëmërë të mirë, se do të mos humbasë ndonjë Shpirt nga ju, përveçe karavit.
23 Sepse m’u duk mua këtë natë Ëngjëll’ i Perndisë që jam, e që punoj.
24 E më tha: Mos u trëmb, o Pavllo, se duhetë të dalç ti përpara Qesarit. E ja, të dhëroi Perndia gjith’ ata që armenisjënë me tij.
25 Andaj bëni zëmërë të gëzuarë, o burra, sepse besoj te Perndia, që kështu do të jetë, sikundrë m’është thënë mua.
26 E do të biemë nevet mbë një nisi.
27 Ma si erdhi e katërmbëdhjeta natë, tek armenisjëm nevet ndë det të Adhriasë, ndë mes të natësë gjemëcitë mëndonishnë se u afëronej ature një vënd.
28 E si hodhë skandallë gjenë njëzet pash ujë. E si vanë më teje e hodhë pagjene skandallë, gjenë pesëmbëdhjetë pash.
29 E si trëmbishnë të mos bijnë ndë vënd t’ashprë, shtinë katër hekura, e lutejnë të bënej ditë.
30 E kur kërkoijnë Gjemëcitë të ikëjnë nga karavi, e shtinë varkënë ndë det me aformi sikur duajnë të shtijnë hekuratë nga prora.
31 I thotë Pavllua Ekatondarhut edhe trimavet: Ndë mos qëndrofçinë këta ndë karav, juvet nukë mundni të shpëtoni.
32 Atëherë trimatë prenë litarët’ e varkësë e e lanë atë të bij jashtë.
33 E ngjera sa nisi të bënej ditë, i paraqinis Pavllua të gjithë të haijnë bukë, e u thosh: Sot është e katërmbëdhjeta ditë që tuke priturë jini esëllë, pa vënë gjë ndë gojë.
34 E andaj u lutem juvet të mirri të hai, sepse këjo është për të shpëtuarë vetëhenë tuaj, se ndonjëit prej jush qime nga krietë do të mos pësojë gjë.
35 E si tha këto, mori bukë, e ju lut Perndisë përpara gjithëvet, e si e theu nisi të haij.
36 E si bënë të gjithë zëmërë të mirë, muarrë edhe ata të haijnë.
37 E jeshëm të gjithë ndë karav, diqind e shtatëdhjetë e gjashtë shpirt.
38 E si u ngosnë të ngrënë, e lehcoijnë karavnë tuke shtirë grurëtë ndë det.
39 E kur u bë ditë, vëndnë nuk’ e njihnë, po vijnë re një anë detit që kish një gji. E mb’atë u silloisnë ta shtijnë karavnë ndë mundnë.
40 E si hoqnë lart anguratë, e lijnë ndë det, e bashkë me këtë zgjidhnë edhe të lidhurat’ e temonit; e ngrijtinë artemonë sikundrë qe të frijturit’ e erësë, e vijnë prej anet së dheut.
41 Ma si ranë mbë një hundë që kish mbë të di anëtë det, e shtunë jashtë karavnë, e prora si u kumbis, mbeti e nukë tundej, ma primna ç(k)allëmonej nga të përpjekurat’ e tallazevet.
42 E trimatë bënë mushavere që të vritnë të hapsosuritë, se mos bjerë njeri mbë not e ikëjë.
43 Ma Ekatondarhu, si duaj të shpëton Pavllonë, i mbodhisi ata nga ajo mushavere, e dha urdhër që kush mund të bjerë mbë not, të hidhenë më protoparë e të dalënë mbë dhe.
44 E të tjerëtë i nxuarë ca mbi dhoga, e ca mbi ndonjë gjë nga të karavit, e kështu gjau të shpëtoijnë mbë dhe.