Acts 16
1 E arriu ndë Dhervë e ndë Austrë. E ja, ish atje një mathiti që quhej Timotheo, bir’ i një gruasë çifute të besësë, e nga jati Elin.
2 Këtij i ipnë martiri të mirë vëllazëritë që qenë ndë Listrë e ndë Konjë.
3 E Pavllua deshi që kij të vij me të bashkë, e si e mori atë e bëri sunet, për të dukurë ndë çifut që qenë mb’ato vënde, sepse e dijnë të gjithë baban’ e tij që qe Elin.
4 E tek shkoijnë qutet mbë qutet, porsitnë mb’ata të ruaijnë porsitë që qenë urdhëruarë nga apostojtë, e nga priftëritë që qenë nd’Ierusalim.
5 E qishëratë stereosishnë ndë besë, e shtonishnë ndë nëmurë ditë për ditë.
6 E si shkuanë Frigjinë edhe vëndn’ e Gallatisë, u mbodhisnë nga Shënjti Shpirt të dhidhaksnë fjalën’ e Zotit nd’Asi.
7 E si erdhë ndë Misi, dhoqimasnë të vijnë ndë Vithini, po nuk’ i la ata Shpirti të vijnë.
8 E si shkuanë ndëpër Misi, zbritnë ndë Troadhë.
9 E ju duk Pavllosë natënë një të dukurë: Ish një njeri nga Maqedhonia që i rrij përpara e i lutej atij, e i thosh: Shko ndë Maqedhoni e ndihna nevet.
10 E poqë pa këtë të parë, atë çast kërkuam të niseshim për Maqedhoni, se veveoseshim që Zoti na thirri navet, që t’i vangjelisjëmë ata.
11 E si bëm plëhurë nga Troadha, muarrm udhënë dreq për Samothraq, e ditën’ e nesërme ndë Neapol.
12 E ateje ndë Filippë, këta janë qutetit i pari të pjesësë Maqedhonisë, Kolloni. E mb’atë qutet qëndruam ca dit.
13 E ditën’ e shëtunësë duallm jashtë qutetit afër lumit, tek dukej se qe të luturë, e qëndruam e dhidhaksm gratë që qenë mbëjedhurë.
14 E një grua që quhej Lidhi nga qutet’ i Thiatiret që shit porfire, e frikuarë e Perndisë, rrij e digjon. Kësaj i hapi zëmërënë Zoti të mbaj vesh mb’ato që thosh Pavllua.
15 E si u pagëzua ajo edhe shtëpia e saj, u lutej, e thosh: Ndë më kini për të besësë edhe mua te Zoti, ejani ndë shtëpi time e qëndroni. E na shtrëngoi navet.
16 E gjau tek vejëm nevet të faleshim, një vashëzë që kish Shpirt të Pithonit, na dolli nevet përpara. Këjo bën shumë të mbrodhurë ndë zotërinj të saj tuke magjepsurë.
17 Këjo vin pas Pavllosë edhe nevet, e thërrit, e thosh: Këta njerëz janë ropt’ e Perndisë lartë, që na dëftojënë nevet udhën’ e shpëtimit.
18 E këtë e bën për shumë dit. Ma Pavllua, si u rëndua e u kthe, i thotë Shpirtit: Të porsit tij ndë ëmër të Iisu Hristoit, të dalç nga ajo. E dolli atë çast.
19 E si panë zotërinjt’ e saj, që vate omuthi i fitimit të ture, zunë Pavllonë edhe Sillënë, e i zbranisnë ndë foro mbë gjukatas.
20 E si i shpunë ata përpara gjukataset, thanë: Këta njerëz nakatosjënë qutetnë tënë, sepse janë Çifutër.
21 E dhidhaksjënë ca adete, që s’ësht’ e udhësë t’i dheksjëmë navet, as t’i bëjëmë, sepse jemi Romanë.
22 E menjëherë ra turma mbi ta, e gjukatasitë xuarë rrobat’ e ture, e porsitnë t’i rrihnë me shkop.
23 E si u bënë shumë të rrahurë ature, i vunë ndë hapsanë, e porsitnë atë që ruan të hapsosuritë, t’i ruan ata fort.
24 Kij si mori të tillë porsi, i vuri ata ndë hapsanë të thellë e u shtrëngoi këmbëtë mbë tombruk.
25 E prej mesit natësë Pavllua edhe Silla falishnë e lëvdoijnë Perndinë. E ata që qenë hapsosurë, i mbaijnë vesh.
26 E aksafna u bë një tërmet i madh, saqë u tundnë binat’ e hapsanësë, e atë çast u hapnë gjithë diertë e ranë lidhëjat’ e gjithëvet.
27 E si u zgjua ai që ruan hapsanënë e pa diert’ e hapsanësë hapëtë, nxori thikën’ e tij, e duan të vrit vetëhenë, sepse pandehu se iknë të hapsosuritë.
28 Ma Pavllua thirri me zë të madh, e i tha: Mos bën gjë të keq ndë vetëhe tënde, se këtu jemi të gjithë.
29 E si kërkoi dritë, hiri brënda, e tuke dredhurë ra mbë këmbë të Pavllosë e të Sillësë.
30 E si i nxori ata jashtë, u thotë: Ç’duhetë të bëj unë që të sosem?
31 Edhe ata i thanë: Beso mbë Zotnë Iisu Hristonë, e do të soseç ti edhe shtëpia ote.
32 E i dhidhaksn’ atij fjalën’ e Zotit, edhe gjith’ ature që qenë ndë shtëpi të tij.
33 E si i mori ata ahiere ndë kohë të natësë, u lau plagëtë. E u pagëzua ai edhe gjithë të tijtë atë çast.
34 E si i hipi ata sipër mbë shtëpi të tij, u vuri mësallë, e u gëzua me gjithë shtëpi të tij, sepse besoi te Perndia.
35 E si u kdhi dërguanë gjukatasitë çaushëtë, e u thanë: Lësho ata njerëz.
36 E ai që ruan të hapsosuritë rrëfeu këto fjalë te Pavllua, që dërguanë gjukatasitë të lëshonenë, e ndaje ndashti dili, e hajdeni ndë të mirë.
37 Edhe Pavllua u thot’ ature: Si na rrahnë navet faqeza, pa ndonjë faj, që jemi njerëz Romanë, e na vunë ndë hapsanë, e ndashti na nxjerënë navet fshehura? Jo, nukë bënetë, po le të vijënë ata vetë e le të na nxjerënë nevet.
38 E çaushëritë u shpunë këto fjalë gjukataset, e u trëmbnë si digjuanë që janë Romanë.
39 E erdhnë e i parakalesnë ata, e si i nxuarë, u lutishnë të dilë nga quteti.
40 E si duallë nga hapsana hinë ndë shtëpi të Lidhësë e panë vëllazëritë, i parigorisnë ata e iknë.