Psalms 39
1 Mjeshtrit të korit. Për Jedutunin. Psalm i Davidit.
2 Thashë: «Do t'i ruaj udhët e mia, që të mos mëkatoj me gjuhën time. Gojës sime do t'i vë fre, sa të jetë i paudhi para meje».
3 Heshta e nuk fola, asnjë fjalë të mirë nuk thashë, e dhimbja ime rëndohej.
4 Kur zemra m'u ndez përbrenda e mendimet më përvëlonin, atëherë m'u zgjidh gjuha e fola.
5 Ma bëj të njohur, o Zot, fundin tim, numrin e ditëve të mia, përkohësinë time.
6 Ja, ti i pakësove ditët e mia sa një pëllëmbë, jetëgjatësia ime s'është asgjë para teje, çdo njeri i gjallë s'është veçse kotësi.
7 Vërtet, njeriu kalon si hije, të kota janë mundimet e tij, grumbullon pasuri, pa e ditur për kë i mbledh.
8 E tani, ç'mund të pres, o Zot? Shpresën e kam te ti.
9 Çliromë prej të gjitha fajeve e mos lejo të më tallë i marri.
10 Po hesht e gojën s'po e hap, sepse këtë e ke bërë ti.
11 Largoje prej meje fshikullimin tënd, po marr fund nën peshën e dorës sate.
12 Njeriun e qorton e ia ndëshkon paudhësinë, si tenja ia bren çdo gjë që dëshiron. Të gjithë njerëzit janë veç kotësi.
13 Dëgjoje lutjen time, o Zot, e vëri vesh përgjërimit tim! Mos hesht ndaj lotëve të mi, se i huaj jam te ti, shtegtar si të gjithë paraardhësit e mi.
14 Largoje vështrimin tënd prej meje, që të mund të gëzoj sërish, para se të shkoj e të mos jem më.