Proverbs 17
1 Më mirë një kafshatë e thatë me qetësi, se një shtëpi plot gosti e grindje.
2 Shërbëtori i mençur e sundon birin që turpëron, ai do të marrë trashëgiminë ndër vëllezër.
3 Për argjendin është shkritorja e për arin furra, por zemrat i sprovon Zoti.
4 Keqbërësi u vë mend fjalëve të mbrapshta, gënjeshtari i vë vesh gjuhës rrënimtare.
5 Kush tallet me skamnorin, fyen krijuesin e tij, kush gëzohet me kobin nuk mbetet pa ndëshkuar.
6 Kurora e pleqve janë bijtë e bijve, nderi i bijve janë prindërit e tyre.
7 Të pamendit s'i shkon e folmja e zgjedhur e aq më pak të fismit gjuha gënjeshtare.
8 Dhurata është gur fati për të zotin, ngado që të shkojë, përparon.
9 Kush e harron fajin, kërkon miqësi, kush e ritregon, e përçan mikun.
10 Një qortim zë vend te një i mençur më shumë se njëqind të rrahura te një i marrë.
11 I ligu kërkon vetëm grindje, ndaj do t'i dërgohet një lajmës mizor.
12 Më mirë të hasësh arushën që i kanë rrëmbyer të vegjlit, sesa të marrin në çartjen e tij.
13 Atij që e kthen të mirën me të keqe, e keqja s'do t'i hiqet nga shtëpia.
14 Fillimi i grindjes është si e çara që hap uji, lëre zënkën para se të shpërthejë.
15 Shfajësimi i të paudhit e dënimi i të drejtit, të dyja këto i neveriten Zotit.
16 Ç'duhen paratë në dorën e të marrit? Për të blerë urtinë kur nuk ka mend?
17 Miku është i dashur në çdo kohë; vëllai ka lindur për kohë të vështirë.
18 Është i pamend kush shtrëngon dorën e hyn dorëzanë te i afërti i vet.
19 Kush do grindjen, do mëkatin; kush e mban veten për derë të madhe, kërkon rrënimin.
20 Kush është zemërlig, nuk do të gjejë mirë; kush është gjuhëgjarpër, do ta zërë e keqja.
21 Kush lind një të marrë, e lind për të zezë të vet; i ati i të shkalluarit nuk do të gëzojë.
22 Zemra e hareshme balsam për shëndetin, shpirti i këputur than eshtrat.
23 I paudhi merr dhurata nën dorë për të dredhuar shtigjet e drejtësisë.
24 Njeriu i mençur e mban parasysh urtinë, por sytë e të marrit enden nëpër skajet e tokës.
25 Një djalë i marrë është brengë për të atin e hidhërim për gruan që e lindi.
26 Nuk është mirë të gjobitësh të drejtin apo të ndëshkosh të fismin kur është në të drejtë.
27 Kush flet pak, di shumë, kush sundon veten, është i mençur.
28 Po të heshtte, edhe i marri do të dukej i urtë, i mprehtë, po të mbante gojën.