Job 24
1 «Pse i gjithëpushtetshmi nuk e caktoi një kohë dhe ata që e njohin ditët e tij s'i shohin?
2 Të paudhët lëvizin kufijtë, rrëmbejnë tufat e i kullotin.
3 Jetimëve ua marrin gomarin, të vesë kaun i marrin peng.
4 Dëbojnë nga udha nevojtarët e skamnorët e dheut bashkë fshihen prej tyre.
5 Ja, si gomarët e egër në shkretëtirë për punë dalin e kërkojnë ushqim dhe djerrina ushqim u jep për fëmijë.
6 Ndër ara ushqim mbledhin, ia vjelin të paudhit vreshtin.
7 Cullak e kalojnë natën, pa u veshur, e në të ftohtë mbulojë nuk kanë.
8 I lag shiu i malit e shkëmbit i qepen për strehim.
9 Të paudhët nga mëkimi ndajnë jetimët e gjënë e skamnorit peng e marrin.
10 Pa petka ecin zhveshur e të uritur duajt mbartin.
11 Në zagna vajin e shtrydhin, shtrydhin rrush, por të etur mbeten.
12 Rënkojnë nga qyteti të sëmurët për vdekje, të plagosurit çirren e kërkojnë ndihmë, por Perëndia nuk i dëgjon këto përçartje.
13 Ata nuk e durojnë dritën, s'i njohin rrugët e saj, shtigjet e saj nuk i ndjekin.
14 Me dritë ngrihet vrasësi, skamnorin vret e mjeranin e, kur bie nata, është porsi kusar.
15 Syri i kurorëshkelësit përgjon në mugëtirë, thotë: “Askush s'më sheh” dhe mbulon fytyrën.
16 Në errësirë shtëpitë dhunon, por ditën brenda mbyllet, pa e njohur dritën.
17 Për të gjithë ata mëngjesi është terrinë e tmerret e saj mirë ata i njohin.
18 Pa ujë ata ngelin, nëmur është toka e tyre e vreshtat askush s'ua sheh.
19 Siç thajnë ujin e borës thatësira e vapa, ashtu mëkatarin skëterra e përpin.
20 I harron barku i nënës, por i shijojnë krimbat. Nuk lënë pas kujtim, se ligësia këputet, siç këputet pema.
21 Ngacmojnë gruan beronjë e të vesë s'ia bëjnë të mirën.
22 Por Perëndia të fortët me forcë i mban, ringrihen kur s'kanë më shpresë për jetë.
23 U jep siguri e ata kanë mbështetje, sytë hapur i mban mbi udhën e tyre.
24 Lartohen një grimë e pastaj s'janë më, fundosen e vyshken si të gjithë, porsi kokrra e grurit thahen.
25 Nëse s'është kështu, kush më përgënjeshtron e fjalën poshtë ma hedh?».