Jeremiah 10
1 Dëgjojeni fjalën që ju drejton Zoti, o shtëpia e Izraelit.
2 Kështu thotë Zoti: «Mos i mësoni udhët e kombeve e mos u tmerroni nga shenjat e qiellit, meqë prej tyre kanë frikë kombet,
3 se doket e kombeve janë kotësi, se idhujt janë një dru i prerë nga pylli, latuar me sëpatë nga dora e zejtarit.
4 I zbukurojnë me argjend e ar, i kapin me gozhdë e çekanë, që të mos lëkunden.
5 Si dordoleci në arë trangujsh janë e nuk flasin, duhet t'i mbartin, se nuk ecin dot. Mos kini frikë prej tyre, se nuk bëjnë dëm e nuk është në dorën e tyre as të bëjnë mirë».
6 Askush nuk është si ti, o Zot. Ti je i madh e i madh është emri yt i fuqishëm.
7 Kush nuk do të ta ketë frikën, o mbreti i kombeve? Vetëm ty të takon, se ndër gjithë të urtët e kombeve e në mbarë mbretëritë e tyre nuk ka si ti.
8 Janë tok të marrë e të pamend, mësimi i tyre është kotësi, një copë dru është.
9 Është argjend i rrahur, sjellë nga Tarshishi, dhe ar nga Ufazi, vepër zejtari e argjendari, veshur me vjollcë e me purpur të gjitha me mjeshtëri punuar.
10 Por Zoti është vërtet Perëndi, Ai është Perëndia i gjallë e mbreti i amshuar. Prej zemërimit të tij dridhet toka, kombet nuk e durojnë furinë e tij.
11 Kështu do t'u thuash: «Perënditë, që nuk bënë qiellin e tokën, do të zhbihen mbi tokë e nën qiell».
12 Ai e bëri tokën me fuqinë e vet, me urtinë e vet e themeloi botën, qiejt me mençuri i shpalosi.
13 Me ushtimën e tij trazohen ujërat në qiell, nga skaji i dheut i ngre retë, ai e lëshon vetëtimën në shi dhe nxjerr erën nga qilarët e vet.
14 Çdo njeri hutohet nga padija, çdo farkëtar turpërohet prej idhujve, se e gënjeshtërt është çfarë ka farkëtuar e frymë në to nuk ka.
15 Ato janë kotësira, vepra qesharake, në kohën e ndëshkimit, do të rrënohen.
16 Nuk është kështu ai që i ka rënë për pjesë Jakobit, se ai i dha trajtë gjithçkaje, Izraeli është fisi i trashëgimisë së tij. Zot i ushtrive është emri i tij.
17 Mblidh trastat nga toka, o ti që banon i rrethuar,
18 se kështu thotë Zoti: «Ja, do t'i flakëroj banorët e tokës këtë herë, do t'i zë ngushtë, që ta marrin vesh».
19 Mjerë unë, për plagën time! Plaga ime është e rëndë, por thashë: «Është lëngata ime, duhet ta duroj».
20 Tenda ime u rrënua, të gjitha tejzat iu këputën. Bijtë e mi ikën e më nuk janë, nuk ka kush e ngre sërish tendën time, nuk ka kush i ndeh pëlhurat.
21 Se barinjtë u marrosën e nuk e pyesin Zotin, prandaj nuk u ecën mbarë e grigjat u janë shpërndarë.
22 Dëgjohet një zë. Ja, po vjen. Një dridhmë e madhe nga dheu i veriut, për t'i shkretuar qytetet e Judës, për t'i kthyer në strofuj çakejsh.
23 E di, o Zot, njeriu nuk e ka në dorë fatin e vet, njeriu ecën, por nuk i drejton dot hapat e veta.
24 Ndreqmë, o Zot, por me drejtësi, jo me zemërimin tënd, që të mos më mpakësh.
25 Derdhe hidhërimin tënd mbi kombet që nuk të njohin, mbi fiset që nuk thërrasin emrin tënd, se e gllabëruan Jakobin, e përpinë e i dhanë fund, e shkretuan vendbanimin e tij.