Psalms 2
1 Dlaczego zbuntowały się narody, A ludy radzą daremnie?
2 Powstają ziemscy królowie I wspólnie spiskują książęta Przeciwko PANU i Jego Pomazańcowi:
3 Zerwijmy ich więzy! Zrzućmy z siebie ich pęta!
4 Pan widzi z nieba ich śmieszność, Patrzy na nich z politowaniem!
5 W końcu przemówi do nich w swoim gniewie, A Jego uniesienie ich przerazi:
6 Ja ustanowiłem własnego króla na Syjonie, Mojej świętej górze!
7 Obwieszczam ten dekret PANA, Powiedział On do Mnie: Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem.
8 Proś Mnie, a dam Ci w dziedzictwo narody, Oddam na własność ziemię po jej krańce.
9 Będziesz je łamał żelaznym berłem, Pokruszysz jak gliniane dzbany.
10 Teraz więc, królowie, okażcie rozsądek, Nie lekceważcie przestróg, wy, sędziowie ziemi:
11 Służcie PANU z bojaźnią, Cieszcie się, lecz drżyjcie!
12 Złóżcie hołd Synowi, by się nie rozgniewał, A wy, abyście przez to nie zgubili drogi! Gdyż Jego gniew wywołać nietrudno, Szczęście zaś sprzyja tym wszystkim, którzy w Nim szukają schronienia.