Job 8
1 Wtedy odezwał się Bildad z Szuach:
2 Jak długo tak będziesz mówił, wiał słowami twych warg niczym potężnym wiatrem?
3 Czy Bóg nie kieruje się tym, co słuszne? Czy Wszechmocny łamie zasady sprawiedliwości?
4 Gdy twoi synowie zgrzeszyli przeciw Niemu, wydał ich w moc ich nieprawości.
5 Lecz jeśli ty zaczniesz szukać Boga i Wszechmocnego będziesz błagać o łaskę,
6 jeśli ty sam będziesz czysty i prawy, to z pewnością zwróci na ciebie uwagę i poszczęści ci na niwie prawości.
7 A choćby twój początek był niepozorny, koniec będzie zachwycał wielkością.
8 Tak, zapytaj wcześniejszego pokolenia i rozważ odkrycia jego ojców.
9 My bowiem żyjemy od wczoraj, wiemy bardzo niewiele, nasze dni na ziemi są cieniem.
10 Ale oni?! Czy cię nie pouczą? Czy ci nie powiedzą? Czy z ich serca nie popłyną szczere słowa?
11 Czy papirus buja tam, gdzie nie ma bagna, lub czy sitowie rośnie z dala od wody?
12 Wręcz przeciwnie. Bez niej, choćby świeże i kwitnące, więdnie szybciej niż inne źdźbła trawy.
13 Tak jest z tymi, którzy zapomnieli o Bogu, i tak giną nadzieje bezbożnych.
14 Pewność takich jest jak babie lato, a ich ufność niczym pajęczyna.
15 Gdy się oprą na swym domu, ten upada; choć trzymają się go, on zawodzi!
16 Mogą leżeć w słońcu, nawodnieni; poza ogród mogą sięgać pędami,
17 korzeniami mogą oplatać głazy, mogą wrastać pomiędzy kamienie,
18 ale w końcu ich wyrwą z ich miejsca, a tam, gdzie rośli, szybko o nich zapomną.
19 Taka oto jest rozkosz ich drogi, a po nich z prochu wyrastają inni.
20 Oto Bóg nienagannych nie porzuca, nie podaje też ręki złoczyńcom.
21 Więc napełni jeszcze śmiechem twe usta i twe wargi radosnym okrzykiem.
22 Wstyd padnie na tych, którzy cię nienawidzą, a namioty bezbożnych poznikają.