Job 11
1 Wtedy odezwał się Sofar z Naama:
2 Czy ten potok słów ma zostać bez odpowiedzi? Czy można usprawiedliwiać człowieka dlatego, że dużo mówi?
3 Czy twoje wielosłowie ma zmusić nas, mężczyzn, do milczenia? Gdy tak kpisz, czy nikt nie ma cię zganić?
4 Twierdzisz: Mówię szczerze, jestem czysty w Twoich oczach!
5 Lecz niechby Bóg przemówił i otworzył przed tobą swe usta!
6 Niechby ci objawił tajniki mądrości — bo rozum w każdej sprawie dostrzega dwie strony. Wtedy przekonałbyś się, że Bóg i tak zapomina o części twoich win!
7 Czy zgłębiłeś tajemnicę Boga? Czy przeniknąłeś doskonałość Wszechmocnego?
8 Jest wyższa niż niebiosa — a co ty możesz zrobić? Jest głębsza niż świat umarłych — a co ty wiesz?
9 Długością wykracza za ziemię, jest szersza niż morze.
10 Kiedy On przechodzi i bierze kogoś pod straż, albo gdy kogoś pociąga do odpowiedzialności, to kto Go powstrzyma?
11 On wie, że człowiek jest pusty, dostrzega jego nieprawość — i podchodzi do niej poważnie.
12 Lecz człowiek próżny tak może zmądrzeć, jak samiec osła urodzić się człowiekiem!
13 Jeśli więc przygotujesz swe serce i wyciągniesz do Niego dłonie —
14 usuniesz nieprawość z twych rąk, a z twoich namiotów bezprawie—
15 wtedy rzeczywiście podniesiesz twarz wolną od skazy, nabierzesz mocy i przestaniesz się bać.
16 Wtedy też zapomnisz o udręce, wspomnisz ją jak wodę, co dawno przepłynęła.
17 Twoje życie stanie się jaśniejsze niż południe, a jego ciemniejsze strony będą jak poranek.
18 Będziesz mógł ufać, bo będzie nadzieja, i na spoczynek udasz się bezpiecznie.
19 Ułożysz się do snu i nikt cię nie przestraszy, za to wielu będzie zabiegać o twoje względy.
20 Oczy bezbożnych natomiast pogasną, nie będzie dla nich ucieczki — ich nadzieją będzie rychły koniec.