Romans 10
1 O tak, bracia! Z całego serca pragnę zbawienia Izraela, o co nieustannie modlę się do Boga!
2 Muszę bowiem przyznać, że moi rodacy wykazują się wielką gorliwością wobec Najwyższego. Jednak nie jest ona oparta na właściwym poznaniu.
3 Nie rozumiejąc bowiem tego, na jakiej podstawie Bóg uznaje ludzi za sprawiedliwych, uparcie trzymają się własnej koncepcji sprawiedliwości, zbudowanej na opacznym rozumieniu roli Prawa Mojżeszowego, w rezultacie czego nie podporządkowują się Bożemu planowi.
4 Tymczasem Prawo to znalazło swoją doskonałą realizację w Chrystusie, tak aby każdy, kto Jemu zaufa, mógł zostać uznany za sprawiedliwego.
5 Przecież nawet Mojżesz, pisząc o sprawiedliwości w kontekście Prawa danego Izraelowi, zwracał uwagę na to, że Życie otrzyma tylko ten, kto Prawo to wypełni całkowicie, i to w każdym zakresie.
6 Tego zaś dokonał jedynie zapowiadany przez Boga Mesjasz – Chrystus!. Dlatego zaszczytu uznania za sprawiedliwego można dostąpić przed Bogiem jedynie przez związanie się z Chrystusem. Nie ma zatem już potrzeby gubienia się w domysłach: Kto zdoła dostać się do Niebios? – jak gdyby Chrystus nie zstąpił właśnie stamtąd, by nas tam do siebie zabrać,
7 ani: Kto trafi do piekła? – jak gdyby Chrystus nie powstał z martwych, aby nas przed nim uratować.
8 Zwróćmy raczej uwagę na to, że o sprawiedliwości dostępnej w Chrystusie Pismo mówi: Słowo, które do ciebie kieruję, ma być blisko ciebie, na ustach twoich i w sercu twoim. A zatem chodzi w niej o posłuszeństwo wynikające z zaufania do Bożego Słowa, czyli o głoszoną przez nas Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie.
9 Bo zbawiony będzie każdy, kto szczerze uzna Jezusa za PANA i będzie
10 Za sprawiedliwych zostajemy bowiem uznani wówczas, gdy w szczerości serca całą swą ufność i nadzieję składamy jedynie w Bogu. Publiczne zaś ogłaszanie tej Dobrej Wiadomości prowadzi do ocalenia wielu.
11 Pismo przecież wyraźnie mówi, że każdy, kto Jemu zaufa, ten się nie zawiedzie.
12 To zaś oznacza, że nie ma już żadnej różnicy między Żydem a nie‐Żydem, bo wszyscy mają tego samego PANA, który jest hojny dla każdego, kto z ufnością wzywa Go z głębi serca.
13 Napisane jest bowiem: każdy, kto w swoim sercu podda się PANU i szczerze zwróci się do Niego, zostanie ocalony.
14 Ale dlaczego mieliby wzywać Tego, któremu nie zaufali? Jakże mieliby zaufać Temu, o którym nie słyszeli? A jak mieliby o Nim usłyszeć, gdyby im nikt nie głosił?
15 A kto miałby im głosić, gdyby nikt nie został posłany? O tym właśnie mówi Pismo: Jak bardzo wyczekiwany jest ten, kto głosi Dobrą Wiadomość.
16 Niestety, nie wszyscy, którym głoszono tę Wspaniałą Bożą Wiadomość, okazali jej posłuszeństwo. Już Izajasz skarżył się na to, mówiąc: PANIE, kto wierzy temu, co od Ciebie słyszy?.
17 Skoro więc posłuszeństwo jest owocem wiary, a ta rodzi się z tego, w co się wsłuchujemy – bo przecież każdy człowiek wierzy w to, czemu poświęca uwagę – to niezwykle ważne jest, abyśmy pilnie wsłuchiwali się w Słowo Chrystusa.
18 Biorąc to wszystko pod uwagę, pytam więc: „Czy lud Izraela nie słyszał Jego Słowa?”. Ależ tak! Doskonale je usłyszał! Przecież ta wieść obiega Ziemię, sięgając jej krańców.
19 A może Izrael, słysząc tę wiadomość, wcale jej nie pojął? Wręcz przeciwnie! Bóg już przez Mojżesza zapowiedział: Ja wywołam w nich zazdrość z powodu tych, którzy nie są moim ludem; wzbudzę w nich gniew na naród bezrozumny.
20 A przez Izajasza tak to jeszcze skomentował: Dałem się znaleźć tym, którzy mnie nie szukali; objawiłem się tym, którzy o mnie nawet nie pytali.
21 O Izraelu zaś tak powiedział: Całymi dniami wyciągałem ręce do mego ludu, lecz oni nieustannie buntowali się przeciwko mnie.