Bible

1 Po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum. Ludzie szybko się dowiedzieli, iż jest w domu Piotra. 2 Przyszło ich tam tak wielu, że nie było miejsca nawet przed drzwiami, a On głosił im Boże Słowo. 3 W pewnym momencie pojawiło się czterech mężczyzn z noszami, którzy przynieśli do Jezusa sparaliżowanego człowieka. 4 Z uwagi na tłum nie mieli jednak jak przedostać się do Niego. Wdrapali się zatem na budynek i tam, nad Jezusem, zdjęli część dachu. Następnie spuścili do środka nosze ze sparaliżowanym. 5 Jezus zaś, widząc ich ufną determinację, powiedział do sparaliżowanego: — Synu, twoje grzechy zostają ci odpuszczone! 6 W tym czasie siedziało przy Jezusie kilku uczonych w Piśmie. W ich sercach natychmiast zrodziły się myśli: 7 „Co On wygaduje? Przecież to bluźnierstwo! Któż inny może odpuszczać grzechy, jeśli nie sam Bóg?”. 8 Jezus w duchu natychmiast poznał ich myśli. Przemówił więc do nich słowami: — Dlaczego pozwalacie, by złe myśli nurtowały wasze serca? 9 Rozważcie tylko, co jest łatwiejsze do wykonania: powiedzieć sparaliżowanemu, że został uwolniony od swoich grzechów, czy sprawić, by wstał, wziął swoje nosze i zaczął chodzić? 10 Lecz abyście w końcu pojęli, że człowiek podczas swego życia na Ziemi ma możność odpuszczania grzechów, patrzcie... I zwracając się do sparaliżowanego, rzekł: — 11 Wstań, podnieś swe nosze i idź do domu! 12 Ten zaś od razu wstał, podniósł swe nosze i odszedł na oczach tłumu. Wszyscy oniemieli ze zdumienia, a potem wielbili Boga i mówili między sobą: — Czegoś takiego nigdy wcześniej nie widzieliśmy! 13 Zaraz potem Jezus ponownie udał się nad jezioro. Wielka liczba ludzi poszła za Nim, a On tam ich nauczał. 14 Wracając, ujrzał pewnego człowieka imieniem Lewi, syna Alfeusza, który pracował w punkcie poboru podatków. Jezus zbliżył się do niego i powiedział: — Przyłącz się do mnie! Ten zaś natychmiast wstał i zaczął Mu towarzyszyć. 15 Pewnego dnia Lewi zaprosił Jezusa do swego domu. Tam przyłączyło się do nich wielu poborców podatkowych i grzeszników, którzy wraz z Jezusem i Jego uczniami zajęli miejsca przy jednym stole. Okazało się, że wielu z nich już od dawna chodziło za Jezusem. 16 Gdy faryzeusze zobaczyli, że Jezus je z grzesznikami i poborcami podatkowymi, przystąpili do Jego uczniów z pytaniem: — Dlaczego wasz nauczyciel siada do stołu z poborcami oraz innymi grzesznikami? 17 Jezus, słysząc to, sam im odpowiedział: — Lekarza potrzebują ci, którzy się źle mają, a nie zdrowi. Ja przyszedłem po to, by do opamiętania wezwać grzeszników, a nie tych, którzy sami siebie uważają za sprawiedliwych. 18 Innym razem, gdy uczniowie Jana oraz faryzeusze pościli, do Jezusa podeszli uczeni w Piśmie i zapytali Go: — Dlaczego Twoi uczniowie nie poszczą, podczas gdy uczniowie Jana i faryzeusze czynią to? 19 Jezus zaś tak im odrzekł: — A czy drużbowie oblubieńca zdążający wraz z nim na wesele powinni być pogrążeni w rozpaczy? Przecież byłby to nonsens. 20 Dopiero gdy on zostanie im odebrany, będą pościć i rozpaczać, że nie ma go już między nimi. 21 Posty, o jakich mówicie, przypominałyby raczej reperowanie dziury w starym, spranym płaszczu za pomocą kawałka nowego, niezdekatyzowanego płótna, a tego przecież nikt nie robi. Gdyby ktoś tak uczynił, to owa łata ściągnęłaby stary, sprany materiał i doprowadziła do jeszcze większego rozdarcia. 22 Również dlatego nie wlewa się młodego wina do starych bukłaków. Gdyby tak uczyniono, to ono rozsadziłoby je, a wtedy nie tylko wino by się zmarnowało, ale i bukłaki zostałyby stracone. Młode wino należy wlewać do nowych bukłaków. 23 Pewnego razu w szabat Jezus szedł wzdłuż obsianych pól, a uczniowie podążający za Nim zrywali kłosy zbóż. 24 Faryzeusze, którzy śledzili Jezusa, natychmiast podeszli do Niego z pytaniem: — Dlaczego Twoi uczniowie robią w szabat to, czego nie wolno?. 25 A On odpowiedział im: — Czyżbyście nigdy nie czytali o tym, co zrobił Dawid wraz z innymi, gdy będąc w biedzie, zgłodniał? 26 Były to czasy arcykapłana Abiatara. Nie zważając na nic, Dawid wszedł do Bożego przybytku i spożył chleby pokładne, które były zarezerwowane tylko dla kapłanów. Następnie rozdał je także swoim towarzyszom. 27 Na koniec Jezus tak to podsumował: — Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. 28 Dlatego szabat ma służyć człowiekowi, a nie na odwrót.