Bible

1 Potem Job dalej prowadził swoją rzecz, mówiąc: 2 Obym był jak za dawnych miesięcy, jak za dni, gdy mnie jeszcze strzegł Bóg, 3 gdy jego pochodnia jaśniała mi nad głową, gdy w jego świetle chodziłem w ciemności, 4 gdy byłem w pełni moich lat, gdy Bóg osłaniał jeszcze mój namiot, 5 gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną, gdy otaczały mnie dzieci moje, 6 gdy moje nogi kąpały się w mleku, a skała, gdym stał na niej, wylewała potoki oliwy, 7 gdy szedłem przez bramę do miasta i zajmowałem na rynku swoje miejsce! 8 Gdy zobaczyli mnie młodzi, ustępowali mi miejsca, podczas gdy sędziwi, dźwignąwszy się ze swoich miejsc, stali, 9 dostojnicy przerywali swoje mowy i przykładali dłoń do swoich ust. 10 Głos przywódców milkł, a ich język przylgnął im do podniebienia. 11 Tak! Ucho, które mnie słyszało, życzyło mi szczęścia, a oko, które mnie widziało, przyświadczało mi, 12 bo uratowałem ubogiego, gdy wołał o pomoc, sierotę i każdego, kto nie miał opiekuna. 13 Błogosławieństwo ginącego zstępowało na mnie, serce wdowy rozweselałem, 14 przyodziewałem się w sprawiedliwość i ona mnie okrywała; moja prawość była mi jakby płaszczem i zawojem. 15 Byłem oczyma dla ślepego i nogami dla chromego. 16 Byłem ojcem dla biednych i rozpatrywałem sprawę nieznajomego. 17 Kruszyłem szczęki krzywdziciela i wyrywałem łup z jego zębów. 18 Wtedy myślałem: Umrę w moim rodzinnym gnieździe i będę żył długo jak feniks. 19 Korzeń mój zwrócony jest ku wodzie, a rosa w nocy kładzie się na moich gałęziach. 20 Będę się zawsze cieszył szacunkiem, a mój łuk w mej ręce odnowi się. 21 Słuchano mnie i czekano na mnie, i w milczeniu przyjmowano moją radę. 22 Gdy zabrałem głos, nie odzywano się, moje słowo spływało na nich niby krople. 23 Czekali na mnie jak na deszcz i otwierali usta jak na ochłodę. 24 Gdy uśmiechałem się do nich, to nabierali otuchy, pogoda mojego oblicza pocieszała pogrążonych w żałobie. 25 Gdy do nich przychodziłem, siadałem na głównym miejscu, przebywałem wśród nich jak król wśród swoich wojowników.