Bible

1 Ordtøke av Salomo, son til David, konge i Israel. 2 Ordtøka gjev visdom ¬og lærdom, så ein skjønar vitug tale 3 og tek imot tukt ¬som gjev framgang, og lærer rettferd, rett ¬og ærlegdom. 4 Dei gjev den urøynde klokskap og ungdomen kunnskap ¬og omtanke. 5 Den vise som høyrer dei, ¬aukar sin lærdom, den vituge lærer ¬å styra sin tanke, 6 så han skjønar ordtak ¬og bilettale, ord av vismenn og ¬gåtene deira. 7 Age for Herren ¬er opphav til kunnskap; dårar vanvørder ¬visdom og tukt. 8 Høyr etter når far din ¬formanar deg, son, og gløym ikkje det ¬som mor di har lært deg! 9 For det er ein fager krans ¬om ditt hovud, ei kjede som pryder din hals. 10 Fylg ikkje syndarar, son min, når dei lokkar deg, 11 når dei seier: ¬«Kom og ver med oss! Vi vil liggja på lur og drepa, setja feller for skuldlause ¬utan grunn. 12 Vi vil gløypa dei levande, ¬liksom dødsriket, la dei gå heilt til grunne lik dei som går i grav. 13 Alle slag dyre eigneluter ¬skal vi finna, fylla våre hus med røva gods. 14 Du skal få kasta lodd med oss ¬om dette, alle skal vi ¬ha same pengepungen.» 15 Son min, slå ikkje lag ¬med dei, hald foten din borte ¬frå deira stig! 16 Dei spring så lett ¬etter det som er vondt, og er snøgge til å renna ut blod. 17 Det nyttar ikkje ¬å spenna ut nettet så alle fuglane ser det. 18 Men slike menneske ¬lurer på sitt eige liv, dei set feller for seg sjølve. 19 Så går det alle ¬som jagar etter vinning, det tek livet av dei. 20 Visdomsmøya ropar høgt ¬på gata, lèt røysta si lyda på alle torg. 21 Midt i ståket ropar ho ut, tek til ords ¬i dei opne byportane: 22 Kor lenge skal de godtrune elska godtruenskapen? Kor lenge skal spottarane ha glede av å spotta og dårane hata kunnskap? 23 Vend dykk hit ¬når eg refser, så lèt eg mi ånd strøyma ¬ut over dykk og gjev dykk kjennskap ¬til mine ord. 24 De ville ikkje høyra ¬når eg ropa, og ingen ansa ¬at eg rette ut handa; 25 de brydde dykk ikkje ¬om mine råd og ville ikkje vita av ¬mine refsingsord. 26 Difor skal eg le ¬når ulukka råkar dykk, og spotta ¬når de vert slegne av redsle, 27 når redsla fer fram ¬som eit uver, når ulukka kjem som ¬ein storm, og de vert ute ¬for trengsle og naud. 28 Då ropar dei på meg, ¬men eg svarar ikkje; dei leitar etter meg, ¬men finn meg ikkje. 29 Fordi dei hata kunnskap og ikkje valde å ottast ¬Herren, 30 fordi dei ikkje ¬ville høyra på mitt råd og vanvørde ¬alle mine refsingsord, 31 difor skal dei få smaka ¬frukta av si åtferd og mettast med det ¬dei sjølve har planlagt. 32 Fråfallet kostar ¬dei godtrune livet, tryggleiken ¬tyner dårane. 33 Men den som høyrer på meg, ¬skal bu trygt og leva i fred ¬utan redsle for noko vondt.