Job 30
1 »А сега ми се потсмевнуваат помладите од мене, оние, чии татковци не би се согласил да ги ставам со кучињата на стадата свои.
2 И за што ми е силата на нивните раце? Над нив помина веќе времето.
3 Истоштени од сиромаштија и глад, тие бегаа во рамнина безводна, темна и запустена;
4 Береа лобода кај дабовите дрвја, и смрекови корења им беа храна.
5 Ги гонеа луѓето и викаа по нив како по крадци.
6 Живееја во поточни долови, земни дупки и пештери.
7 Викаа меѓу грмушките, се вовираа под трњето.
8 Луѓе отфрлени, луѓе безимени; подолни од земјата.
9 Ете, ним им станав јас сега песна и приказ за разговорот нивни.
10 Тие се гадат од мене, ме одбегнуваат и не се воздржуваат дури и да плукаат на мене.
11 Затоа што Бог ми ја одврза торбата за стрели и ме сотре; тие ја симнаа од себеси уздата пред лицето мое.
12 Оддесно се крева тој изрод, со нозете свои ми го стеснија патот за да ме погубат.
13 А мојот пат го разрушија; ги умножија моите маки; не ми е потребен помошник.
14 Доаѓаат кај мене како низ широк пролом; шумно се нафрлуваат врз мене.
15 Ужасно ме сполетаа; како ветар се расеа моето величие, и доброто мое одмина како облак.
16 Сега душата ми се топи во мене; мачни денови ме налегнаа.
17 Ноќе ме вртат коските мои, жилите ми немаат мир.
18 Со голема мака се соблекува од мене облеката моја; јаката на мојот хитон ме задавува.
19 Он ме фрли во калта; станав како прав и пепел.
20 Викам кон Тебе, а Ти не ме слушаш, – стојам, а Ти само ме гледаш.
21 Ти стана жесток спрема мене, со силна рака ме поарзуваш.
22 Ти ме крена и ме натера да се носам по ветар и ме сотираш.
23 Знам, дека Ти ќе ме дотераш до смрт, во домот каде што се собираат сите живи.
24 Вистина, Он нема да пружи рака врз домот на коските; ќе викаат ли тие, кога ќе бидат уништувани?
25 Зар не сум плачел за оној што беше во зло; зар не тагуваше душата моја за сиромасите?
26 Додека го чекав доброто, дојде злото дури чекав светлина, дојде темнина.
27 Утробата моја врие без престан и не се смирува; мачни денови ми наидоа.
28 Одам поцрнет, но не од сонце; станувам во собранието и викам.
29 Станав брат на шакалите и пријател на нојевите.
30 Кожата ми поцрне на мене, а коските ми се исушија од горештина.
31 И гуслето ми стана тага, и свирките мои – глас плачевен.«