Bible

1 Ժողովուրդն սկսեց չարաչար տրտնջալ Տիրոջ առաջ։ Տերը լսեց, խիստ բարկացավ ու նրանց վրա հուր թափեց, որը ոչնչացրեց բանակատեղիի մի մասը։ 2 Ժողովուրդն աղաղակով դիմեց Մովսեսին։ Մովսեսն աղոթեց Տիրոջը, և հուրը հանգավ։ 3 Այդ վայրը կոչվեց Հրայրյաց [𝕸 Տավըերա ], որովհետև Տերը նրանց վրա հուր թափեց։ 4 Նրանց մեջ գտնվող օտարների խառնամբոխը սկսեց զանազան պահանջներ ունենալ։ Իսրայելի որդիներն էլ նստած լաց էին լինում և ասում. «Ո՞վ մեզ միս կտա ուտելու։ 5 Հիշում ենք այն ձուկը, որ Եգիպտոսում ձրի էինք ուտում, սեխը, վարունգը, պրասը, սոխն ու սխտորը։ 6 Իսկ այժմ մենք կորչում ենք, մեր աչքերը մանանայից բացի ուրիշ ոչինչ չեն տեսնում»։ 7 Մանանան գինձի սերմի նման սպիտակ էր ու սառույցի տեսք ուներ։ 8 Ժողովուրդը շրջում էր ու այն հավաքում, երկանքով աղում կամ սանդի մեջ ծեծում, ապա կաթսայի մեջ եփում և բլիթ էր պատրաստում։ Այն յուղով ու մեղրով պատրաստված խորիզի նման քաղցր էր։ 9 Երբ գիշերը բանակատեղիի վրա ցող էր իջնում, մանանան իջնում էր նրա վրա։ 10 Մովսեսը լսեց իրենց վրանների դռանը խումբ-խումբ հավաքվածների լաց ու կոծը։ Տերը խիստ բարկացավ. Մովսեսը նույնպես վրդովվեց 11 ու դիմեց Տիրոջը. «Ինչո՞ւ ես ինձ՝ քո ծառային, չարչարում, Տե՜ր, ինչո՞ւ քո առջև շնորհք չգտա, և այս ժողովրդի ողջ բարկությունն իմ վրա թափեցիր։ 12 Մի՞թե ես հղիացա այս ողջ ժողովրդին կամ թե ե՞ս ծնեցի նրանց, որ ինձ ասում ես. “Ա՛ռ դրան քո գիրկը, ինչպես դայակն է գրկում ծծկեր երեխային՝ տանելու այն երկիրը, որը դու խոստացար իրենց հայրերին”։ 13 Արդ, ինձ որտեղի՞ց միս, որ տամ այս ողջ ժողովրդին, քանի որ նրանք լաց են լինում ինձ մոտ և ասում. “Մեզ մի՛ս տուր, որ ուտենք”։ 14 Ես միայնակ չեմ կարող կրել այս ժողովրդին, որովհետև իմ ուժերից վեր է այդ։ 15 Եթե այդպես պիտի վարվես ինձ հետ, ավելի լավ է սպանի՛ր ինձ, եթե արժանի եմ շնորհի և ողորմության, որպեսզի չտառապեմ»։ 16 Իսկ Տերն ասաց Մովսեսին. «Հավաքի՛ր Իսրայելի ծերերից յոթանասուն այր, որոնք ժողովրդի ավագներն ու ղեկավարներն են։ Նրանց Վկայության խորա՛ն առաջնորդիր և կանգնեցրո՛ւ քո կողքին։ 17 Ես կիջնեմ, կխոսեմ քեզ հետ, կվերցնեմ քո ոգուց, որ ես եմ տվել ու կդնեմ նրանց վրա, որպեսզի քեզ հետ միասին կրեն ժողովրդի բեռը, և դու այլևս միայնակ չկրես այն։ 18 Իսկ ժողովրդին ասա. “Մաքրվե՛ք մինչև վաղը, քանի որ միս պիտի ուտեք, որովհետև լաց լինելով Տիրոջ առջև՝ ասում էիք. “Ո՞վ մեզ միս կտա ուտելու։ Եգիպտոսում ավելի լավ էր մեզ համար”։ Արդ, Տերը ձեզ ուտելու միս է տալու, և դուք միս կուտեք։ 19 Եվ այն ուտելու եք ոչ թե մեկ, երկու կամ հինգ օր, ոչ էլ տասը կամ քսան օր, 20 այլ ուտելու եք մեկ ամիս, ամեն օր, մինչև որ ձեր քթից դուրս գա, մինչև որ համն ատելի դառնա ձեզ, որովհետև արհամարհեցիք Տիրոջը, որ միշտ ձեր մեջ է, լաց եղաք նրա առջև և ասացիք. “Ինչո՞ւ ելանք Եգիպտոսից”»։ 21 Մովսեսն ասաց. «Ժողովուրդն ունի վեց հարյուր հազար հետևակ, որոնց մեջ եմ և ես, և դու ասում ես, թե՝ “Միս տամ նրանց, որ մեկ ամիս ուտեն”։ 22 Ինչքան արջառ ու ոչխար էլ մորթվի, նրանց չի բավարարի, և եթե ծովի ողջ ձուկը հավաքվի, նրանց չի բավարարի»։ 23 Եվ Տերն ասաց Մովսեսին. «Տիրոջ ձեռքը մի՞թե ուժասպառվել է։ Այժմ կտեսնես՝ իմ ասածը կկատարվի՞, թե՞ ոչ»։ 24 Մովսեսը դուրս եկավ ու ժողովրդին հաղորդեց Տիրոջ պատգամը։ Նա ժողովրդի ծերերից ընտրեց յոթանասուն տղամարդ ու նրանց կանգնեցրեց խորանի շուրջը։ 25 Տերն իջավ ամպով, խոսեց Մովսեսի հետ, առավ նրա վրայի ոգուց և դրեց յոթանասուն ավագների վրա։ Երբ ոգին հանգչեց նրանց վրա, նրանք մարգարեացան բանակում, բայց չշարունակեցին։ 26 Սակայն այդ տղամարդկանցից երկուսը մնացել էին բանակատեղիում. մեկի անունը Ելդադ էր, մյուսինը՝ Մովդադ։ Ոգին նաև նրանց վրա հանգչեց։ Նրանք յոթանասուն գրանցվածների մեջ էին, և թեև խորան չէին եկել, բայց մարգարեացան բանակատեղիում։ 27 Մի պատանի, գալով Մովսեսի մոտ, պատմեց այդ մասին ու ասաց. «Ելդադն ու Մովդադը մարգարեացան բանակատեղիում»։ 28 Նավեի որդի Հեսուն՝ Մովսեսի ընտրյալ պաշտոնյան, պատասխանեց՝ ասելով. «Տե՛ր Մովսես, արգելի՛ր նրանց»։ 29 Մովսեսը նրան ասաց. «Իմ փոխարեն դո՞ւ ես նեղվում։ Երանի՜ Տերն իր ոգին տար ողջ ժողովրդին, և նրանք բոլորը դառնային Տիրոջ մարգարեները»։ 30 Դրանից հետո Մովսեսն ու Իսրայելի ծերերը վերադարձան բանակատեղի։ 31 Տերը քամի բարձրացրեց և ծովի կողմից լորամարգիներ բերեց-թափեց բանակատեղիի շուրջբոլորը մեկ օրվա ճանապարհի երկարությամբ ու գետնից երկու կանգուն բարձրությամբ։ 32 Եվ ժողովուրդը ելնելով ողջ ցերեկն ու ողջ գիշերը, նաև հաջորդ ամբողջ օրը մինչև երեկո լորամարգի էր հավաքում։ Ամենաքիչ հավաքողը տասը քոռ հավաքեց։ Մորթեցին, ապխտեցին ու փռեցին բանակատեղիի շուրջը։ 33 Դեռ միսը նրանց ատամի տակ էր ու դեռ չէին դադարել ուտելուց, Տերը զայրացավ ժողովրդի վրա ու մեծամեծ հարվածներ հասցրեց նրանց։ 34 Այդ վայրը կոչվեց Ցանկության գերեզմաններ [𝕸 Կիվռոտ-Հատտաավա ], որովհետև այնտեղ թաղվեցին ոչ ժուժկալ ժողովրդից շատերը։ 35 Ցանկության գերեզմաններից ժողովուրդը ճանապարհ ընկավ դեպի Ասերովթ։